Στο Mega δεν προειδοποίησαν με νύχια και με δόντια για τον όλεθρο σε περίπτωση επικράτησης του συριζαϊκού τσαμπουκά; Να δώσουμε, όμως, στις δέκα πρώτες μέρες έναν τίτλο επιπόλαιο και πρόχειρο; Αυτός θα ήταν «Μέρες Απόλυτης Διάψευσης», όχι για όλους, ευτυχώς πολλοί ήξεραν τι σήμαινε η τακτική του τρόμου, αλλά κυρίως για εκείνους που νόμισαν ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της αλλαγής και ξαναεγκλημάτισαν. Καλά, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε την ψυχολογία τους, όταν θα κληθούν να ζουν τα άνεργα παιδιά τους με ακόμη πιο μειωμένο μισθό. Εξέλεξαν κάποιοι κυβέρνηση, για να γελάμε όλοι οι υπόλοιποι.
Τι είναι αυτό το «κυβερνητικό μπάχαλο» που ζούμε; Γιατί να συνεχίσουμε να ζούμε υπό το καθεστώς δεξιάς ακυβερνησίας που έντεκα μέρες τώρα επικρατεί; Δεν έχουν ασχοληθεί με τίποτα. Αρχικά το φιάσκο με την εκπροσώπηση της χώρας στη Σύνοδο Κορυφής, όπου εντάξει ο Υπουργός Εξωτερικών δεν ξέρει νομικά, ο Σαμαράς επίσης δεν ξέρει, ο Βενιζέλος ξέρει αλλά τώρα έχει το ρόλο του υπονομευτή και αφήνει τα πράγματα στη μοίρα τους, τόσοι σύμβουλοι δεν μπορούσαν να τους διαφωτίσουν αν υπήρχε πρόβλημα με την εκπροσώπηση της χώρας από τον Υπουργό Εξωτερικών;
Και να ήταν μόνο αυτό! Ο Πρωθυπουργός, κ. Σαμαράς, παραλίγο και θα διατελούσε Πρωθυπουργός Πειρατής, αφού κόντεψε να χάσει το μάτι του ο άνθρωπος. Ο κ. Ράπανος, ο νέος τσάρος, αντικαταστάθηκε ήδη αφού κι αυτός έβγαλε στο νοσοκομείο τις πρώτες υπουργικές του μέρες. Ο κ. Βερνίκος μπέρδεψε λίγο τα προνόμια που του έδωσε «η ζωή», αφού πήγε να συνδυάσει πολιτική και επιχειρηματικότητα, άκου θράσος, στη χώρα του Σαμαρά (που είναι συνώνυμη της διαφάνειας) επιχείρησε να γίνει το νέο είδος Τσοχατζόπολου!
Δηλαδή, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, η νέα κυβέρνηση τις πρώτες κρίσιμες μέρες περιπλανήθηκε μεταξύ νοσοκομείου, ασυνεννοησίας και διαφθοράς. Μην πει κανείς κακοπροαίρετος ότι δεν είναι καλή αρχή… Αν επιχειρήσουμε μία κάπως ασφαλή γενίκευση του προβλήματος, θα δούμε τα πράγματα ως εξής. Η Κύπρος ετοιμάζεται να μπει στον μηχανισμό στήριξης, η χώρα με αποδεδειγμένο ενεργειακό πλούτο και τεράστιες δυνατότητες εκμετάλλευσης αυτού οδεύει προς τα χειρότερα. Η Ισπανία, που μέχρι χθες θεωρείτο ότι μπορούσε να θρέψει όλη την Ευρώπη, καταρρέει οικονομικά. Ήδη Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία έχουν δημιουργήσει τη δική τους Ευρώπη, μιας άλλης ταχύτητας, της όπισθεν.
Παράλληλα, η ευρωπαϊκή ιδέα δείχνει να τρέμει με το Βερολίνο πλέον απροκάλυπτα να αρνείται κάθε πρόταση συνολικής ανάληψης του χρέους των κρατών μελών, όπως το ευρωομόλογο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως αυτό που προέχει είναι η διάσωση και συντήρηση του τραπεζικού συστήματος στην ΕΕ, ενώ οι οικονομίες και οι λαοί των χωρών μπαίνουν σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα. Επομένως, καταρρίπτεται και ο μύθος που ήθελε το ευρωπαϊκό μαύρο πρόβατο, η Ελλάδα, να είναι η αιτία της αλυσιδωτής κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η χώρα μας, το πιο απελπιστικά αποτυχημένο κράτος αναντίρρητα, δεν βουλιάζει στην ύφεση επειδή ζούσε με δανεικά, επειδή δηλαδή κάποιος Έλληνας γρατζουνάει την πλάτη του σε κάποια παραλία του Αιγαίου. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, η ορθά οργανωμένη και αποτελεσματικά στελεχωμένη, γιατί καταρρέει; Εξάλλου, ποιοί τα λένε αυτά; Αυτοί που κυβερνούν και στους οποίους δώσανε πολλοί ανάμεσά μας την έγκρισή τους να συνεχίσουν το μεγαλειώδες έργο που μαθηματικά μόνο καταστρέφει, δεν επισκευάζει, δεν δημιουργεί. Τα λένε αυτά εκείνοι που το επόμενο διάστημα θα λάβουν μέτρα 11,5 ίσως και 15 δις. από μισθωτούς, υπαλλήλους, ανέργους και απεγνωσμένους μικρομεσαίους για να σωθεί η χώρα.
Είναι πια προφανές πως και το ευρώ και η ίδια η Ευρώπη περιέχουν ένα τεχνικό σφάλμα, το οποίο ανακαλύπτουν όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι, ότι δηλαδή το αδύναμο μέλος περιθωριοποιείται, δεν υπάρχει γυρισμός εάν κάτι πάει στραβά, μόνο οι ισχυροί μπορούν να επιβιώσουν και γι’ αυτό κατασκευάστηκε και το ευρώ, όχι ότι είναι προϊόν παγκόσμιας συνωμοσίας (φευ!), αλλά λαθεμένων πολιτικών και μιας ενοποίησης χωρίς έλεγχο του special background κάθε κράτους μέλους. Αποτέλεσμα θα λέγαμε ενός δόγματος «ενοποίηση με κάθε κόστος», μιας ανεξήγητης πίστης για την τεράστια ισχύ του ευρώ, ενός νομίσματος που φτιάχτηκε για να δώσει τεράστια δύναμη στους ήδη ισχυρούς, ώστε η Ευρώπη στο εγγύς μέλλον να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις υπόλοιπες ανερχόμενες δυνάμεις και να συναγωνιστεί τις ΗΠΑ. Έγινε σφάλμα, ωστόσο, δεν τα υπολόγισαν όλα τέλεια.
Προς το παρόν στο εσωτερικό, διανύουμε ένα νεκρό διάστημα με την ακυβερνησία εκ δεξιών αυτή τη φορά να συνεχίζεται και την κοινωνική αδράνεια εμποτισμένη με την καλοκαιρινή ανεμελιά να γίνεται επικίνδυνη. Τον λόγο τον ξέρουμε όλοι: δεν θα διστάσουν τα υπεύθυνα παιδιά της νέας Βουλής να ψηφίσουν οτιδήποτε σταλεί από μνημόνιο μέχρι πρωτόκολλα σταθερότητας πριν πάνε να αράξουν στις παραλίες τους, γιατί ασφαλώς και τους αφήνει παγερά αδιάφορους η κατάσταση της χώρας, να προλάβουν να χαρούν τη γιορτή της μεγαλόχαρης καίγονται. Την ώρα που στα Κοινοβούλια των καλών οικονομιών ο μέσος πολιτικός κάνει διακοπές πέντε ως εφτά μέρες, οι δικοί μας ήδη απλώνουν το αντιηλιακό τους στον «Αστέρα».
Το έχω ξαναπεί, ο κρετινισμός και η πολιτική σ’ αυτή τη χώρα είναι έννοιες συνώνυμες. Εντάξει, κάποιους δεν τους ενοχλεί, έτσι τους μεγάλωσαν, έτσι έζησαν και ζουν, έτσι θέλουν να πεθάνουν, μέσα στη βρωμιά, τη «μπόχα» του εγώ τους, τη δυσωδία των τέκνων τους. Δεν τους λυπάμαι καθόλου αυτούς, μου είναι αδιάφοροι. Λυπάμαι βαθύτατα, όμως, γιατί υπήρξαν γονείς που έμαθαν στα παιδιά τους τι θα πει αγάπη, τους κληροδότησαν γνώσεις, αρχές, αξίες, ιδανικά, τους έμαθαν να σέβονται τον πλανήτη και όλα τα πλάσματα που φιλοξενεί, τους δίδαξαν να ακούν και να σκέφτονται.
Ποιο το αποτέλεσμα των θυσιών που έκαναν αυτοί οι γονείς για να προσφέρουν στα παιδιά τους τέτοια κληρονομία; Πώς τα ανταμείβει τόσα χρόνια αυτά τα παιδιά η Ελλάδα; Σκέφτομαι ότι τα παιδιά αυτά είναι εγκλωβισμένα ανάμεσά μας και προσπαθούν να γεμίσουν τη ζωή τους με πτυχία και ένα σωρό μπαρούφες. Γιατί αυτή η παιδεία, αυτή η ζωή είναι βάρος για τον καθ’ ένα μας. Μου επιτρέπει να ακολουθήσω μόνο την πραγματικότητα που άλλοι έφτιαξαν για μένα και η οποία μπάζει τόσο πολύ που με κάνει να μην κοιμάμαι. Αυτή η παιδεία μου δημιουργεί έναν εαυτό που δεν αγαπώ, που τον ακολουθώ μόνο μπας και μου εξασφαλίσει κανα φράγκο, «για να επιβιώσω», όπως λένε φίλοι πραγματιστές ή επιφανειακώς ζώντες στη γλώσσα μου.
Τί παράξενο να θεωρούν οι άνθρωποι εν έτει 2012 ουτοπία το να ζητάει κανείς αυτό που αξίζει; Πόσο έχουν χάσει τον εαυτό τους, σε ποιο σώμα ζουν άραγε αν όχι στο δικό τους; Περισσότερο, όμως, λυπάμαι όλους τους «παραιτημένους» από τη δική τους ζωή, νέους ή γέρους, που μου στερούν καθημερινά το δικαίωμα στην ελπίδα και άρα το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Κοινώς, καλά μπάνια!
Frustra sed Prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου