Εδώ και τόσες εβδομάδες παρακολουθούμε τη "διαδρομή" που κάλυψε μία λίστα υποψήφιων φοροφυγάδων και επαγγελματιών που φέρονται να έβγαλαν τα χρήματά τους σε ελβετικές τράπεζες παρανόμως ή τα οποία βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία αλλά και τεράστια αντίφαση με τα δηλωμένα εισοδήματα των εν λόγω καταθετών. Ένα μεγάλο παιχνίδι συγκάλυψης λαμβάνει χώρα με τη "λίστα Λαγκάρντ" να περιφέρεται εδώ και δύο χρόνια από υπουργό σε υπουργό και από συρτάρι σε συρτάρι.
Κατ' αρχάς, ο λόγος που καθιστά τόσο σημαντική αυτή τη λίστα είναι πως το Δημόσιο την ώρα που εδώ και δύο χρόνια εφαρμόζει μνημόνια περικόπτωντας μόνο μισθούς και συντάξεις, την ίδια στιγμή το Κράτος θα μπορούσε να έχει ωφεληθεί από έσοδα μέσω της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και της παράνομης φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό από "επιτήδειους" επαγγελματίες και όχι μόνο.
Την ίδια ώρα που διεξάγεται ένας απίστευτος οικονομικός πόλεμος σε βάρος όλης της ελληνικής κοινωνίας κι ενώ δυο χρόνια μας κοροϊδεύουν ότι θα πατάξουν την φοροδιαφυγή, μια λίστα με 2059 υποψήφιους φοροφυγάδες κάνει βόλτες σε υπουργικά γραφεία μένοντας έτσι αναξιοποίητη μία ευκαιρία για σημαντικά έσοδα υπέρ του Δημοσίου.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι θα μπορούσε να ικανοποιηθεί εν μέρει και το αίσθημα δικαιοσύνης στην κοινωνία, καθώς το Κράτος θα έδειχνε τις ειλικρινέίς του προθέσεις για έξοδο από την πολιτική αλλά και οικονομική κρίση. Το καθεστώς ατιμωρησίας και συγκάλυψης των σκανδάλων, όμως, καλά κρατεί.
Όπως θα γινόταν σε κάθε τέτοια προσπάθεια, η ελληνική Δικαιοσύνη έδρασε άμεσα συλλαμβάνοντας τον δημοσιογράφο και ακολούθησαν οι γνωστές εξελίξεις με την παραπομπή στον ανακριτή κλπ, ενώ τελικά την ερχόμενη Πέμπτη θα κληθεί να απολογηθεί ο Κώστας Βαξεβάνης.
Ας έρθουμε στην ουσία των πραγμάτων. Όταν μιλάμε για αδικήματα κατά του Δημοσίου και όταν γίνονται αποκαλύψεις σχετικές με αυτά, το ποιός προέβη σε αυτές και γιατί δεν θα πρέπει να ενδιαφέρει τόσο. Το θέμα είναι πως ανεξαρτήτως αν γουστάρουμε ή όχι τη δουλειά ενός δημοσιογράφου, ο κώδικας επαγγελματικής δεοντολογίας του κλάδου του τον υποχρεώνει να αποκαλύπτει την αλήθεια.
Επομένως, όταν το μόνο που κάνει είναι να αποκαλύπτει την αλήθεια (εδώ σίγουρα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί αν πρόκειται για την ίδια λίστα που έχει στα χέρια του ο Παπακωνσταντίνου ή ο Βενιζέλος καθ' ότι στη λίστα μόνο τρεις πολιτικοί αναφέρονται όλως περιέργως), ο δημοσιογράφος αυτός δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τη δουλειά του.
Εκτός του ότι νομικά η κατηγορία για παραβίαση του νόμου περί προστασίας προσωπικών δεδομένων δεν ευσταθεί, καθ' ότι κατά τους νομικούς που μίλησαν στο HOT DOC πρόκειται για δημόσια αδικήματα που δεν αφορούν την ιδιωτική σφαίρα των εν λόγω προσώπων, αφού οι συναλλαγές μας με τις Τράπεζες είναι δημόσιες. Σε κάθε περίτωση, πάντως, συνιστά λογοκρισία οποιαδήποτε προσπάθεια φίμωσης δημοσιογράφου που αποκαλύπτει την αλήθεια και κατ' επέκταση παράβαση της ελευθερίας του Τύπου και της ελευθερίας της έκφρασης.
Εδώ, όμως, δεν ενδιαφέρουν τόσο αυτά. Η δημοσιοποίηση της λίστας και η αποκάλυψη της αλήθειας έφεραν στο φως ακριβώς ό,τι υποψιαζόμαστε καιρό, από τις εκλογές και πιο πριν...
Ότι, δηλαδή, ένα ολόκληρο σύστημα τρέμει, κλονίζεται ένα βαθιά ριζωμένο σύστημα πολιτικής απάτης, ένα μιντιακό παρακράτος που έχει παραδοθεί στην υπηρεσία των εκάστοτε κυβερνήσεων, ένα σύστημα άδικης και μεροληπτικής Δικαιοσύνης. Την ίδια ώρα τρέμουν κι όσοι φοβούνται, τώρα που έγινε η αρχή, μην αποκαλυφθούν κι άλλες λίστες με παρόμοια αδικήματα. Το καθεστώς ατιμωρησίας κλονίζεται, παράλληλα αντιδρούν και όσοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.
Γιατί ποιοι είναι αυτοί που αντιτίθενται στη δημοσιοποίηση της σχετικής λίστας; Κοιτάξτε και να τους θυμάστε ποιοι είναι κάθετοι στην αποκάλυψη της αλήθειας. Έμαθαν όλοι νομικά αυτό το σαββατοκύριακο και θίχτηκε το εσωτερικό αίσθημα δικαιοσύνης που τους διακατέχει για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων; Προφανώς, όχι.
Ποιοί δημοσιογράφοι, ποιοί πολιτικοί, ποιοί δικαστές, ποιοί φίλοι σας, ποιοί γνωστοί σας αντιδρούν στη δημοσιοποίηση της λίστας; Όσοι τρέμουν, μονάχα όσοι φοβούνται μην βρεθούν στο στόχαστρο της αληθινής Δικαιοσύνης. Αυτοί και κανείς άλλος. Αυτοί που ξέρουν ότι έβγαλαν κι αυτοί παράνομα χρήματα στο εξωτερικό, αυτοί που έχουν καταθέσεις σε άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες αντιφατικές με την επαγγελαμτική τους δραστηριότητα, αυτοί που "δηλώνονται" πτωχοί και οι ελβετικοί λογαριασμοί τους θυμίζουν εφοπλιστές.
Κάποιοι μες στον πανικό τους έφτασαν να λένε ότι είναι επικίνδυνη η δημοσιοποίηση της λίστας, διότι όσοι αναγράφονται είναι υποψήφια θύματα απαγωγών. Όπως επίσης, αν σε δουν με ακριβό ρολόι στον Ηλεκτρικό μπορεί να σε ληστέψουν σε κάποιο στενό.
Τα καλά νέα είναι ότι όταν ένα σύστημα απειλείται και τρέμει, τότε μετράει αντίστροφα. Επίσης, τα καλά νέα είναι ότι ο Βαξεβάνης δεν είναι Πρετεντέρης, είναι δημοσιογράφος. Δεν περίμεναν ποτέ ότι θα υπάρξει κι ένας που δεν υπηρετεί τα μεγάλα αφεντικά και συμφέροντα εργοδοτών, αλλά κάνει όσα έμαθε ότι έχει καθήκον να κάνει ένας δημοσιογράφος.
Η αποκάλυψη της αλήθειας, η αναζήτηση της, είναι το πρωτεύον για τον δημοσιογράφο. Το ότι στην Ελλάδα η δημοσιογραφία, όπως και η Δικαιοσύνη, υπηρετούν εδώ και δεκαετίες τις εκάστοτε κυβερνήσεις και αποτελούν ένα συμπαγές σώμα παρανομίας κατά του Κράτους και του Δημοσίου, είναι μια πραγματικότητα.
Σε καιρούς κρίσης, όμως, αναπόφευκτα κάποια στιγμή αρχίζει το τέλος του καθεστώτος που χρεοκόπησε ένα ολόκληρο Κράτος. Σ' αυτή την αντίστροφη μέτρηση ελπίζουν όσοι είναι έντιμοι, θέλουν να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και θέλουν καλύτερες μέρες γι' αυτούς και τις επόμενες γενιές.
Όσοι θέλουν να "μην δαγκώσουν το χέρι (σύστημα) που τους ταΐζει", λογικό να αντιδρούν στην αλήθεια. Κοινώς, "καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται". Τα υπόλοιπα είναι φαύλες κουβέντες πουλημένων υπαλλήλων στην υπηρεσία των κυβερνήσεων.
Η χώρα έχει ανάγκη κι άλλους Βαξεβάνηδες. Οι Μανδραβέληδες, οι Πρετεντέρηδες και οι ομοίοι τους ανήκουν στην αμαρτωλή μιντιακή ιστορία. Οι "κακές φήμες" υποψιάζονται πως θα μπορούσε η σύλληψη του Βαξεβάνη και ό,τι επακολουθήσει να είναι το νέο κόλπο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, διότι την ίδια ώρα το Μνημόνιο 3 καθαρογράφεται και τα νέα μέτρα οδηγούνται προς ψήφιση. Κάποτε ήταν τα στημένα παιχνίδια (Μνημόνιο 2), ποιός ξέρει; Οι εξελίξεις θα δείξουν.
Το μήνυμα των ημερών, πάντως, είναι ότι οι πραγματικές και αληθινές "κουκούλες" άρχισαν να πέφτουν. Όχι μόνο γιατί παρακολουθήσαμε ότι χτίζεται ένα αστυνομικό κράτος (παρελάσεις με στρατό για θυμηθείτε πού έχουμε ξαναδει), αλλά γιατί ξέρουμε ποιοι δεν θέλουν δικαιοσύνη, ποιοι δεν θέλουν την αλήθεια, ποιοι έχουν συμφέρον να στηρίζουν το χρεοκοπημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Να τους θυμάστε μόνο. Λευτεριά στους Βαξεβάνηδες...
Κακόφημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου