Το πρόβλημα με την "κοινωνική αφρόκρεμα"

Η αλήθεια είναι ότι πέφτει πολλή γκρίνια, αρκετό κράξιμο όχι μόνο στα social media , αλλά παντού, στις συζητήσεις μας, στη δουλειά μας και δεν στρέφεται μόνο κατά πολιτικών αλλά προς κάθε κατεύθυνση που είναι υπεύθυνη για την κατάστασή μας. Τις προάλλες είχα δημοσιεύσει για πρώτη φορά, ενώ το αποφεύγω για λόγους ψυχικής ηρεμίας, μία φωτογραφία που απεικόνιζε τη γελοιότητα μιας πανεπιστιμιακής παράταξης. 

Όταν βρέθηκα το ίδιο βράδυ με φίλους και σχολιάζαμε γελώντας την εν λόγω φωτογραφία, ένας εξ αυτών με έβαλε στη θέση μου λέγοντάς μου το εξής: "εγώ ξέρω, πάντως, ότι το πολύ anti style έχει γίνει lifestyle...". Χωρίς προφανώς να στρεφόταν προσωπικά σε μένα η κουβέντα του φίλου, είπε κάτι που ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, έχει καταντήσει πια μόδα να βρίζει ο καθ' ένας τους πάντες, να κράζουν όλοι ανεξαιρέτως ακόμη κι αν δεν έχουν καμία τέτοια ανησυχία. Η αλήθεια είναι ότι έχει καταντήσει πια γραφικό, όλοι, ακόμα και όσοι δεν έχουν ιδέα γι' αυτό που σχολιάζουν, να "κράζουν" τα πάντα για να δείξουν την φαινομενική αγανάκτησής τους.

Τις περισσότερες φορές πρόκειται για χαρακτήρες που έχουν αναγάγει την επιφανειακή συμπόρευση με την πραγματικότητα σε επαγγελματική δραστηριότητα και προσπαθούν να πείσουν ότι αυτόν τον καιρό είναι στην απέναντι όχθη από τους ανίδεους. Το μόνο που καταφέρνουν, βέβαια, είναι να εντάσσουν τον εαυτό τους στην "κοινωνική αφρόκρεμα" που προσεγγίζει τα πράγματα επιφανειακά, δίχως αληθινή κριτική σκέψη, με μια δόση χιούμορ που θα τους εξασφαλίσει έναν διαδικτιακό θαυμασμό εκφρασμένο σε likes ή favorites. 

Είναι αρκετά ενοχλητικό να ακούς κάποιον να καταδικάζει με περίσσιο πάθος συμπεριφορές και πρακτικές, στις οποίες ο ίδιος επιδίδεται με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Σαφώς, ο καθ' ένας έχει δικαίωμα να πει ό,τι σκέφτεται αλλά νομίζω πως οι καιροί δεν είναι κατάλληλοι για να ακούμε καθε τι από εκπροσώπους της μαζικής υποκουλτούρας. Υπάρχει, ωστόσο, η άλλη άποψη κατά την οποία "όλοι συγά σιγά ξυπνάνε κι αυτό είναι ένα βήμα", αλλά ποια πρόοδο μπορεί να εγγυηθεί το να "κράζει" κανείς επιφανειακά για να γίνεται δημοφιλής; 

Όπως και να'χει, είναι εξίσου θλιβερό πια να μην περιμένεις τίποτα καλό, τίποτα διαφορετικό. Να κοιμάσαι (αν κοιμάσαι) με άγχος και θλίψη για όσα έχουν συμβεί και όσα έρχονται και να ξυπνάς και να ξέρεις ότι θα ακούσεις ή θα διαβάσεις μόνο δυσάρεστα νέα. Πλέον δεν σε νοιάζει αν είναι δυσάρεστα για σένα ή για άλλους, το "οι άλλοι" πέθανε, νομίζω πια ότι οι εξελίξεις αφορούν και επηρεάζουν όλους μας το ίδιο.

Έχω βαρεθεί να διαβάζω τα νέα της φαυλοκρατίας: "θα την πάρουμε την δόση, το παίρνει πάνω του ο Σαμαράς, αυτό υποσχέθηκε ο Στουρνάρας, τάδε έφη Λαγκάρντ, κλειδώνει το πακέτο με τα μέτρα". Έχω βαρεθεί να διαβάζω όλους τους οικονομικούς αναλυτές να λένε ότι "με μνημόνια λιτότητας δεν βγήκε ποτέ μια χώρα από την κρίση". Έχω βαρεθεί το τρισάθλιο πια Mega και το αδελφάκι του, τον ΣΚΑΪ, να λυσσάνε για να μειωθούν κι άλλο συντάξεις και μισθοί. Έχω βαρεθεί να αντιμετωπίζω κάθε λογής ανένδοτο πασόκο ή νεοδημοκράτη και να τρώω στα μούτρα την φαύλη κοσμοθεωρία του.

Κουράστηκα να ξυπνάω και να μαθαίνω κάθε πρωί τα νέα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής. Γιατί δεν είναι μόνο αυτά που μαθαίνουν όλοι, αν ψάχνεις από ενημερωτικό ενδιαφέρον στο διαδίκτυο θα δεις κάθε μέρα τα ερασιτεχνικά βίντεο με ετσιθελικούς ελέγχους των παλικαριών της ΧΑ σε πακιστανούς, δολοφονίες λαθρομεταναστών, ληστείες σε μέσα μεταφοράς και πολλά άλλα. 

Μια ολόκληρη ναζιστική οργάνωση προελαύνει αντιδημοκρατικά και η οργανωμένη πολιτεία δεν την ανέχεται απλώς αλλά συνεργάζεται μαζί της. Ενώ το κάθε ΣΚΑΪ της δίνει και την προβολή που χρειάζεται, όπως με την εκπομπή του Μπογδάνου εχθές αφιερωμένη στον κ. Μιχαλολιάκο.

Είναι πολύ δύσκολο να περιμένεις από το πρωί που ξυπνάς το βράδυ που θα βρεθείς με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, για να γελάσεις λίγο, να χαλαρώσεις. Είναι μαρτύριο να βλέπεις τα πάντα να χειροτερεύουν καθημερινά, να μην συντελείται πρόοδος πουθενά. Στασιμότητα ή κατιούσα; Αυτό αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Εν τω μεταξύ, όταν βρεθείς σε μια συζήτηση και όλοι γκρινιάζουν για τα πάντα, κάποια στιγμή θα θίγεί και το θέμα των λύσεων σε όλα αυτά, των προτάσεων και τα σχετικά. Αλίμονο, αν υπάρχει ηλιθιότερο πράγμα απ' το να αρχίζει μια τέτοια κουβέντα περί προτάσεων και όταν τις καταθέτεις να σου λέει ο άλλος, "είναι ουτοπία όσα λες"! Και τότε τί με ρωτάς ρε φίλε; Αφού εκ των προτέρων ξέρεις πως αν δεν σου πω ότι "το μνημόνιο είναι η λύση" θα με πεις ουτοπικό, άρα εσύ έχεις το πρόβλημα.

Μόνο λίγα διαλείμματα υπάρχουν πλέον από όλο αυτό, στα οποία μπορεί να βρεθείς σ' ένα περιβάλλον που θα ξεχαστείς. Πάντως, η κενή γκρίνια ασφαλώς και δεν είναι λύση. Λύση είναι η υπομονή και η διαρκής προσπάθεια αναζήτησης του ωραίου. Το να αναμασούμε το άσχημο είναι η πληγή. Και φυσικά το αυτονόητο, οι φαύλοι και η "κοινωνική αφρόκρεμα" να μη μας επηρεάζουν. Να επηρεάζονται, ει δυνατόν!

Κακόφημος