ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Bάζοντας την άμαξα μπροστά από τα άλογα

Τσιπρο-σκεπτικισμός!!!

Η αναγγελία του αρραβώνα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όπως επίσης και η χωρίς επιφυλάξεις υποστήριξη της Κουμουνδούρου στο κυπριακό «όχι», μάλλον αντιδράσεις και σκεπτικισμό προκάλεσαν, παρά έλυσαν τα προβλήματα που πήγαν να λύσουν. Η ανάκαμψη της ΝΔ στις κυριακάτικες δημοσκοπήσεις είναι το λιγότερο: το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να βάζει την άμαξα μπροστά από τα άλογα. 

Τόσο η μία όσο και η άλλη κίνηση έχουν βάση και καλές προθέσεις. Η συνεργασία με το κόμμα του κ. Καμμένου προσπαθεί να δώσει απάντηση στο γρίφο της κυβερνησιμότητας από τον οποίο μοιάζει να υποφέρει η Κουμουνδούρου: παρ' ότι η κυβέρνηση τα έχει κάνει θάλασσα (στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κυβέρνηση, αλλά κάποιοι μηχανισμοί εξυπηρέτησης των δανειστών και εγχώριων κυκλωμάτων διαπλοκής και πατρωνίας) τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν λένε να ξεκολλήσουν.

Μπορεί όμως να λύσει το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας η συμμαχία με τον κ. Καμμένο;

1. Για να έδινε αξιοπιστία στην πρόταση της συνεργασίας ακόμη και με τον διάολο, το κόμμα του κ. Τσίπρα θα έπρεπε να είχε ήδη εξαγγείλει την συγκρότηση ενός μετώπου (πριν τις εκλογές) και μιας κυβέρνησης (μετά από αυτές) εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας. Μόνο η σαφής αναγνώριση ότι η χώρα έχει να αντιμετωπίσει έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο, μπορεί να δικαιολογήσει τέτοιες παρά φύση συμμαχίες, όπως αυτή με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συμμαχήσει με τους ΑΝΕΛ. Πολύ καλά κάνει. Το 1940 το ΚΚΕ κάλεσε τον λαό να πολεμήσει, υπό την κυβέρνηση του φασίστα και δικτάτορα Μεταξά. Το θέμα είναι σε ποια πολιτική γραμμή θα γίνει η συνεργασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συστηματικά αποφύγει να κάνει λόγο για ένα σχήμα εθνικής σωτηρίας, δίνοντας περισσότερο βάρος σε προτάσεις κυβέρνησης της αριστεράς, ενίοτε και σε σουρεαλιστικό επίπεδο (κυβέρνηση με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Επομένως ο αρραβώνας με την ΑΝΕΛ εκλαμβάνεται, δικαιολογημένα, ως ένα προξενιό για το άθροισμα εκλογικών ποσοστών, εξαιρετικά αβέβαιων σε συνθήκες ριζικών πολιτικών ανακατατάξεων.

 2. Από ηθική και συμβολική άποψη, το κυπριακό όχι-και η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ - είναι κινήσεις απόλυτα δικαιολογημένες. Όμως το θέμα που ανέδειξε η κυπριακή τραγωδία είναι η απουσία ενός προγράμματος διακυβέρνησης, που θα δίνει ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα των πολιτών: πώς θα αντιδρούσε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και άλλων διαβολικών δυνάμεων, αν η ΕΚΤ θα της έστελνε τελεσίγραφο, όπως αυτό που έστειλε στην Κύπρο, με το οποίο απειλούσε να σταματήσει την ρευστότητα προς τις τράπεζες την Δευτέρα που θα ανοίξουν; Τι εναλλακτικές προτάσεις υπήρχαν και υπάρχουν; Πως θα ξεκινήσει η απαραίτητη ανασυγκρότηση της χώρας και με τι στόχους; Την εύκολη επιστροφή στο 2008 του αλησμόνητου «λεφτά υπάρχουν» ή την δύσκολη αλλά αναγκαία οικονομική και εθνική ανασυγκρότηση;

Όσο δεν απαντώνται αυτά τα ερωτήματα, ο φόβος στρέφει τους πολίτες προς συντηρητικότερες επιλογές: φοβούνται, εν μέρει δικαιολογημένα, ότι μια τυφλή ή χωρίς προετοιμασία σύγκρουση με τους δανειστές θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη, καταστροφή ανάλογη με αυτή στην Κύπρο, του ΟΧΙ στην αρχή και του ναι σε όλα μετά. Εδώ βρίσκεται η βασική αιτία της δημοσκοπικής στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα με την κακοφωνία των συνιστωσών, που καταφέρνει να εκμεταλλεύεται ακόμη και το ανεπαρκές επικοινωνιακό "επιτελείο" της ΝΔ. Θα κυβερνήσει σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα πετάγεται κάθε τόσο κάποιος ζητώντας να εθνικοποιηθούν όλες οι τράπεζες και να αντικατασταθούν τα ΜΑΤ από λαικές πολιτοφυλακές;

3. "Πρέπει να διδαχτούμε από την ιστορία και το παρελθόν", έλεγε σε μια πρόσφατη συνέντευξη του ο Α. Τσίπρας. Το ΕΑΜ κατάφερε τα χρόνια της κατοχής να συσπειρώσει τον πόθο του ελληνικού λαού για αντίσταση, για απελευθέρωση, για κοινωνική προκοπή, όχι μονάχα διότι είχε πρόγραμμα αλλά διότι βρισκόταν δίπλα στον κό­σμο που είχε πρόβλημα επιβίωσης. Και εάν δεν ήταν το ΕΑΜ, αυτός ο κόσμος θα γινόταν είτε δωσίλογος, είτε θα πέθαινε».

Όπως πάνε τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα κληθεί να κυβερνήσει, με ή χωρίς Καμμένο. Το θέμα είναι να επιλέξει ο ίδιος πότε θα κυβερνήσει. Και η κατάλληλη στιγμή, είναι όταν θα έχει σχηματιστεί ένα τέτοιο κοινωνικό μέτωπο απέναντι στους δανειστές.

Με σαφή στρατηγική και τακτική, που θα γνωρίζει ο λαός, για να μπορέσει να υποστηρίξει την κυβέρνηση, μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Προωθώντας συνεργασίες χωρίς σαφές πρόγραμμα ή υποστηρίζοντας το κυπριακό όχι χωρίς τις αναγκαίες επιφυλάξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει απλώς ότι βιάζεται να κυβερνήσει. Και στην βιασύνη του, βάζει την άμαξα μπροστά από τα άλογα.

Του Στ. Κούλογλου

Πηγή: tvxs.gr