 |
| Frustra Sed Prudenter |
Δεν μιλάω για λύσεις, δεν προτείνω κάτι, δεν προσκαλώ κανέναν σε δράση. Κλαψουρίζω. Είναι αλήθεια. Όμως, δεν είμαι μοιρολατρικός. Δεν είμαι τελικά σαν τους αδιάφορους που περιγράφει ο Γκράμσι.
Το να δημοσιοποιείς τι κάνεις ή τι δεν κάνεις για να εφαρμόζεις την βιοθεωρία σου μου φαίνεται γελοίο και δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση. Ωστόσο, κι εγώ έχω κάτι να πω. Όπως όλοι μας, έχω κάτι να πω για τα πράγματα, συνήθως έχω πάντα να πω κάτι βέβαια, πράγμα που ενίοτε κουράζει φίλους και γνωστούς, γι' αυτό πασχίζω να το σταματήσω. Εννοείται δεν απολογούμαι, απλά το παραδέχομαι!
Όπως και να' χει, ο καθένας έχει μέσα του λύσεις για να παλεύει να φτιάξει κάτι, να διορθώσει κάτι, έστω μικρό, που σίγουρα θα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Το να γράφω όποτε μπορώ και νιώθω την ανάγκη αυτές τις γραμμές είναι ο δικός μου τρόπος να ρίχνω μια σταγόνα κάθε φορά στον ωκεανό. Ποιόν ωκεανό; Εκείνον τον αόρατο ωκεανό με νερά που κρύβουν λύσεις απέναντι στα προβλήματα της ζωής μας και που σπάνια καταφέρνουμε να κολυμπήσουμε σε αυτόν όσο ζούμε. Κάνοντας, όμως, κάτι ελάχιστο που μπορώ και έχω τη δυνατότητα αυξάνω τις πιθανότητες να ζήσω καλύτερες μέρες αργότερα.
Οι σταγόνες του καθενός από εμάς είναι σημαντικές. Ναι, δεν παύουν να είναι σταγόνες. Όμως, τουλάχιστον προσπαθείς. Ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι μικρό ή τίποτα αυτό που κάνεις, τουλάχιστον δεν είσαι αδιάφορος. Ο κόσμος δεν αλλάζει με σταγόνες, μπορεί όμως κάποτε να έρθει η ώρα να αλλάξει. Αν σταματήσουμε να προσπαθούμε έστω για τα μικρά που μπορούμε, τότε είμαστε χαμένοι.
Ούτε τώρα κερδίζουμε βέβαια. Απλά, ειδικά όταν είσαι πολίτης μιας χώρας όπως η Ελλάδα του Σαμαρά, είναι αστείο να καλείς σε μάχες και συναφείς μπαρούφες. Το συλλογικό φθίνει, το μαζικό πεθαίνει. Δεν υπάρχουν λύσεις που να μπορούν να δοθούν από εκατομμύρια κόσμου σήμερα. Έχουμε Ελληνική Δημοκρατία, δεν είναι το πολίτευμα που επιτρέπει σε μεγάλες μάζες πληθυσμού να αλλάξουν κάτι. Υπάρχει η ελληνική αστυνομία, τα ελληνικά media, οι έλληνες πολιτικοί.
Έχω, λοιπόν, να πω κάτι. Κι αν δεν το λέω στις γραμμές των άρθρων μου είναι γιατί θεωρώ σοφότερο να ακούει κάποιος έστω το κλαψούρισμά σου, την γκρίνια σου, την κριτική σου, την άποψή σου για όσα συμβαίνουν. Σοφότερο να έχει την ελευθερία να κρίνει κανείς και τα δικά σου λεγόμενα, κι αν συμφωνεί να βρίσκει εκείνος τον τρόπο να αλλάζει την ζωή του. Σοφότερο σίγουρα από το να παριστάνεις έναν θερμόαιμο ψευτοριζοσπάστη με έφεση στην πρόσκληση για αγώνα κάθε είδους αραδιάζοντας σωρό από ρητορικές ανοησίες και συμβουλές πανηλίθιας ορθότητας.
Αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, ίσως αυτό να είναι η κατά τόπους δράση. Οι πρωτοβουλίες της παλιάς "γειτονιάς", το να φροντίζει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο να βελτιώνει την ζωή του στον τόπο του, στο σπίτι του, δίπλα του. Σκεφτείτε να κάναμε τα πάντα σε κάθε γειτονιά όλοι μας. Απλά πράγματα, καθημερινά, απαραίτητα. Κανείς δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω, γιατί θα ήταν δαχτυλοδειχτούμενος. Με πρωτοβουλίες μας θα κάναμε τη ζωή μας έστω λιγάκι καλύτερη, θα πλησιάζαμε και πάλι τον απέναντί μας, αυτόν που η μάζα μας έκανε να ξεχάσουμε. Η συνεργασία, η κοινή προσπάθεια, η συνεισφορά στον άλλον όχι σαν "καλή πράξη" (δεν μιλάμε για ανόητη φιλανθρωπία), αλλά σαν δρόμος για να ζήσουμε όλοι καλύτερα.
Εννοείται ότι είμαι φανατικός οπαδός της προσωπικής προσπάθειας πρώτα και μετά της συλλογικής. Είναι προϋπόθεση η δική μας ατομική προσπάθεια, για να στραφούμε στη συνέχεια και να βοηθήσουμε τον απέναντι, τη γειτονιά μας, την τοπική μας κοινωνία. Χρειάζεται δουλειά, σκληρή δουλειά, πίστη ότι θα ρίξω πολλές σταγόνες, ότι αξίζω να διεκδικήσω καλύτερες μέρες. Δεν μιλάω για την βλαμμένη αισιοδοξολογία του τεμπελχανά ούτε του πανηλίθιου που χαμογελάει συνέχεια και δεν τον μέλλει τίποτα.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε πια τίποτα από κανέναν κι από πουθενά. Η λύση είναι πρώτα στην ατομική προσπάθεια και μετά στο άπλωμα του χεριού απέναντι. Να μιλήσω λίγο επιφανειακά για όσους έχουν αηδιάσει με το ουτοπικό της περιγραφής μου; Ωραία. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν κάποιος επιμένει να μιλάει για πολιτικές λύσεις και καπιταλισμούς είναι σοβαρά βλαμμένος και δεν χρειάζεται να πω κάτι εγώ. Η ζωή θα του αποδείξει ότι και τα εγγόνια του θα ψηφίζουν κάποιον απόγονο του Μητσοτάκη ή του Παπανδρέου, κάποιον σιχαμένο γιο προϊστορικού πολιτικού.
Επειδή σίγουρα, όμως, κάποιοι είναι τόσο πρωτόγονα χαζοί και πρέπει να τους πω κάτι για να μου πουν στη συνέχεια ότι ούτε αυτά γίνονται, δεν υπάρχουν αυτά, είναι φαύλος κύκλος και τα σχετικά, θα πω το εξής. Εάν κάποιος ήθελε να αλλάξει τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα θα του πρότεινα να ξεκινήσει από αυτά τα τρία: δικαστικό σύστημα, εκλογικός νόμος, φορολογικό σύστημα. Ο εκλογικός νόμος, γιατί είναι ο λόγος που αυτή την στιγμή η χώρα υφίσταται την κυβέρνηση του Σαμαρά και του Ευάγγελου χάρη στο νομοθετικό αστείο των μπόνους εδρών, οπότε δεν έχει καμία κοινωνική νομιμότητα η κυβέρνηση που συνεχίζει να καταστρέφει την χώρα.
Το δικαστικό και το φορολογικό σύστημα (και εννοώ πρώτα την αλλαγή προσώπων και μετά το καθ' αυτό σύστημα), γιατί απλά λειτουργεί σαν τον ιστό της Αράχνης. Δηλαδή, κάθε μικρό και ασήμαντο έντομο συλλαμβάνεται, ενώ ένα ποντίκι, αν εμπλακεί στον ιστό, φεύγει ανενόχλητο ξεσκίζοντας κιόλας τον ιστό. Θέλει και επεξήγηση η αναλογία; Δε νομίζω.
Για να αλλάξεις κάτι, πρέπει πρώτα να το μάθεις και για να το μάθεις κυριολεκτικά, να το σχολιάσεις κιόλας. Αυτός είναι κι ο λόγος που κλαψουρίζω στα άρθρα μου και ανάγκασα μια φίλη να με κατακρίνει ως "απλό γκρινιάρη". Δεν είναι μόνο οι σταγόνες που περιέγραψα ούτε η προσωπική ικανοποίηση, αλλά το αίσθημα ότι δεν είσαι αδιάφορος, δεν είσαι αμέτοχος, δεν ορίζει αποκλειστικά άλλος την ζωή σου. Έχεις λόγο, έχεις άποψη, έχεις κάτι να πεις, ξέρεις που πάνε τα δύο από τα τέσσερα τουλάχιστον, δεν είσαι ζώο στο κάτω κάτω (τα συμπαθώ περισσότερο από πολλούς ανθρώπους). Αυτό είναι. Αυτό μου προσφέρουν αυτές οι γραμμές. Βέβαια, το ζήτημα είναι τι προσφέρω κι εγώ σ' αυτές τις γραμμές, αλλά δεν είναι δικό μου θέμα αυτό.
Πιστεύω βαθιά στη ματαιότητα. Είμαι σίγουρος ότι μάταια προσπαθούν πολλοί γύρω μου να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα, να αλλάξουν τον ωκεανό. Μάταια! Δεν είναι ηττοπάθεια, δεν είναι απαισιοδοξία. Είναι γνώση των ορίων επίδρασης των σταγονών που ρίχνουμε όλοι εμείς σε κείνον τον αόρατο ωκεανό, για να τον αλλάξουμε. Αλήθεια, πιστεύει σοβαρά κανείς ότι αλλάζει ο ωκεανός; Μπορούμε απλά μερικά τμήματα νερού να τα καθαρίσουμε. Και να είστε σίγουροι, κι ένα τμήμα του ωκεανού αν καταφέρουμε να ομορφύνουμε, οι μέρες μας θα είναι καλύτερες.
Το "κακόφημος" ήταν κακή επιλογή τελικά. Τα άρθρα μου είναι κλαψούρικα και μαύρα. Έχουν, όμως, την κατά το μέτρο της δικής μου δύναμης πιο συνετή σύνθεση. Αυτό που καταλαβαίνω, αυτό που πιστεύω, αυτό και υποστηρίζω. Δεν ξεχνάω, όμως, ποτέ τη ματαιότητα της προσπάθειάς μου. Αναγνωρίζω μόνο την μικρή αξία της, διότι μόνο ο αγώνας που δεν δόθηκε μπορεί να πάει χαμένος. Γι' αυτό επιστρέφω σε αυτό με το οποίο ξεκίνησα: frustra sed prudenter ("Μάταια αλλά Συνετά").
Δεν μπορώ να αποφύγω ούτε αυτή την φορά το συνειδησιακό μου χρέος. Γεμίσαμε ατέλειωτα ερείπια, τέσσερα χρόνια μετά την οδυνηρή οικονομική κρίση παντού ερείπια. Πάνω σε αυτά να χτίσουμε, να προσπαθήσουμε, να παράξουμε έργο, μόνοι και κατά τόπους όλοι μαζί. Να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν μεσσία ούτε από την πολιτεία ούτε από άλλες αόρατες δυνάμεις. Αυτό είναι ευθυνοφοβία.
Οι απλοί άνθρωποι να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε όσα αποκτήσαμε, όσα κερδίσαμε και μας ανήκουν. Να δείξουμε πυγμή και ριζοσπαστικότητα μόνο σε ό,τι αφορά τους τρόπους για να τα καταφέρουμε, τις πρακτικές με τις οποίες θα φτιάξουμε τις ζωές μας. Να είμαστε επαναστατικοί στην σκέψη και στις μεθόδους μας για να ανακάμψουμε.
Να διορθώσουμε ό,τι υπάρχει και είναι αδύνατο να εξαφανίσουμε, να φροντίσουμε ό,τι υπάρχει να το μοιράζουμε δικαιότερα. Το πιο σημαντικό απ' όλο αυτό είναι ότι θα γίνουμε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε καλύτερα. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου