Είχα την ευκαιρία όλον αυτόν τον καιρό να διαβάσω πολλές εφημερίδες, να ακούσω αρκετές εκπομπές σε ραδιόφωνο και tv, να βρεθώ σε συζητήσεις για όσα συμβαίνουν και θα συμβούν (δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία αν η ηθική και πολιτική αναλγησία παντός αρμοδίου δεν κρατούσε κλειστή την σχολή μου τρεις μήνες).
Όπως και να' χει, αν κάτι με τάραξε σημαντικά και με έκανε να αποφασίσω να ξαναπιάσω το πληκτρολόγιο τώρα είναι αυτός ο τίτλος που τώρα πια αποδίδεται ανενδοίαστα στην γενιά μου εκτοξευόμενος από παντού σαν επιστημονικό πόρισμα και σαν νομικό αξίωμα. Δεν είναι τίποτα από αυτά, ωστόσο, ούτε γενική αλήθεια ούτε εθελοτυφλία όσων δεν το παραδέχονται. "Αποφασίστηκε", η γενιά μου, τα παιδιά των γονιών μας δηλαδή, να βαφτίζονται από οποιονδήποτε οπουδήποτε "χαμένη γενιά".
Να δούμε τι θα πει αυτό. "Χαμένη γενιά" είναι όσοι απ΄το 2010 κι έπειτα ξεκίνησαν τη ζωή τους και όσοι έκτοτε μεγαλώνουν σ' αυτή την χώρα. Γιατί; Γιατί η "ψηφιακή" γενιά, η γενιά των πτυχίων-μεταπτυχιακών-διδακτορικών, η γενιά των δέκαπέντε ξένων γλωσσών και της γενικής αρίστης κατάρτισης είναι καταδικασμένη να μην αποκτήσει θέσεις εργασίας αντάξιες των δυνατοτήτων της ή καθόλου, γιατί κανείς νέος άνθρωπος δεν θα μπορέσει να ζήσει άνετα μια τετραμελή οικογένεια, γιατί θα χρειαστεί να επιβαρυνόμαστε αιωνίως με την αποπληρωμή δανείων μέσω δυσβάσταχτων μέτρων και τέτοια παρόμοια γιατί.
Δεν θέλω να καταθέσω κανένα μανιφέστο πάλης και ξεσηκωμού και παρόμοια φληναφήματα γύρω από τη γενιά μου. Θέλω να πω, όμως, πως κανένας πουλημένος δημοσιογράφος ή αρθρογράφος, όπως και κανένας κοινωνιολόγος που δεν έχει με τι να ασχοληθεί δεν μπορεί να καταδικάσει μια γενιά ανθρώπων. Πολύ περισσότερο, κανένας Σαμαράς και κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να καταστρέψει μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, όπως ο Τύπος αρέσκεται να γράφει.
Σ' αυτή την γενιά, δεν υπάρχει ηττοπάθεια. Αυτή η γενιά δεν είναι καταδικασμένη να αποτύχει όπως δεν είναι ευλογημένη να πετύχει. Όλη αυτή η φιλολογία και παραφιλολογία δεν είναι τυχαία. Ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν πως πάντα, όταν η εξουσία επιλέγει να μεταδώσει μία γενική αλήθεια στους πολίτες, δεν υπάρχουν συμπτώσεις και συγκυρίες.
Είναι φυσικό, μια κυβέρνηση αποτυχημένη από όλες τις απόψεις που η ιστορία θα την μνημονεύει ως εκείνη που έφτασε την ανεργία στο 60% στους νέους να θέλει να δημιουργήσει μια γενιά συγκυριακά "χαμένη". Αυτό βολεύει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν χαμένες γενιές και χαμένοι άνθρωποι. Δεν θα πω ότι δεν θα πάει κανείς χαμένος. Σίγουρα, αρκετοί εκπρόσωποι αυτής της γενιάς μπορεί να περιοριστούμε σε μια δουλειά και σε ένα μέλλον κατώτερο των προσδοκιών ή των δυνατοτήτων μας. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως για την πλειονότητα ισχύει ότι "όποιος θα διεκδικούσε και θα αποκτούσε ή θα κυνηγούσε μια δουλειά που θέλει να κάνει και που για αυτήν σπούδασε, κόπιασε και καταρτίστηκε υπέρ του δέοντος πριν την κρίση, το ίδιο θα κάνει και τώρα μετά κρίσης". Μιλάμε για την προσπάθεια πάντα να κάνεις αυτό που θες και έχεις προετοιμαστεί να κάνεις.
Όλοι ξέρουμε ιστορίες φίλων και γνωστών μας που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να κάνεις την χάρη σε κανένα πολιτικό σύστημα ή όποιον άλλον σε θέλει καταδικασμένο να γίνεις αυτό που σου λέει ότι είσαι ή θα γίνεις. Δεν ανήκουμε σε καμία γενιά "χαμένη", σε καμία γενιά a priori αποτυχημένη. Προφανώς, θα πληρώσουμε τα λάθη των γονιών μας για όλη μας τη ζωή. Και ασφαλώς δεν θελουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πια. Είμαστε πεπεισμένοι ότι έχουν φροντίσει καλά τα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων να μην μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος.
Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πια, αυτό μας έμαθαν οτι πρέπει να πιστεύουμε όσο ήμαστε μικροί. Τώρα θέλουμε απλά να μην αλλάξει ο κόσμος εμάς. Και "χαμένη γενιά" δεν είμαστε. Μπορεί να γίνουμε, μπορούμε όμως και όχι...
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου