Πέντε χρόνια από τα "Δεκεμβριανά"

"Ντροπή, ντροπή σκοτώσατε παιδί"

Στον απόηχο του θανάτου του Νέλσον Μαντέλα άλλη μία επέτειος θανάτου λαμβάνει χώρα σήμερα στην Αθήνα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Έξι Δεκεμβρίου του 2008 ήταν όταν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θρηνούσε τον χαμό ενός δεκαπεντάχρονου από σφαίρα ενός "διαταραγμένου" αστυνομικού.

Είναι μόνο το χρέος ως ενσυνείδητοι πολίτες που μας κάνει να θυμόμαστε τον άτυχο Αλέξη; Είναι μόνο η κοινωνική ανάγκη να τον μνημονεύουμε; Είναι το τυπικό κοινωνικό πένθος που μας κάνει να σκεφτόμαστε εκείνη τη νύχτα στα Εξάρχεια; Είναι η σιχαμένη πληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης που μας γεμίζει με θλίψη και οργή το ίδιο μετά από πέντε χρόνια;

Δεν πρέπει να είναι τίποτα αυτά. Ο χαμός του Αλέξη και η συνακόλουθη θλίψη για το γεγονός, ασφαλώς, ανήκουν πρωτίστως στους δικούς του ανθρώπους. Όμως, ο θάνατός του προκάλεσε θλίψη, οργή και αγανάκτηση όχι μονο στην οικογένειά του και στους φίλους του, αλλά σε όλους τους νέους ανθρώπους και σε όλους τους πολίτες της χώρας.

Σε κάθε "επέτειο" είθισται να αναλογίζεσαι τι είχε συμβεί. Το βράδυ εκείνο στα Εξάρχεια ένας αστυνομικός, μετά από κάποιου είδους λεκτική συμπλοκή με μια παρέα παιδιών, πυροβόλησε και σκότωσε τον Αλέξη.

Θυμάμαι τον σάλο, τον πανικό, τον ξεσηκωμό που ακολούθησε. Θυμάμαι ότι μια ολόκληρη γενιά, για πρώτη φορά ενωμένη και σύσσωμη όσο ποτέ, βγήκε στους δρόμους, αφυπνίστηκε απότομα και ανεξαρτήτως ηλικίας διαμαρτυρήθηκε, φώναξε, διεκδίκησε, τα έβαλε με αυτό που στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι αόριστα αποκαλούμε "εξουσία". Θυμάμαι μαθητές και καθηγητές να φεύγουν από το σχολείο για να βρίσκονται εκεί, πλάι σε όλους. Θυμάμαι πιτσιρικάδες να τα βάζουν με ένοπλους αστυνομικούς (κατ' εντολήν ανεχόμενους τα πάντα, διότι δεν υπήρχε "χώρος" για άλλο τρομοκρατικό χτύπημα), να μην φοβούνται, να ξεχειλίζει η οργή και το πάθος σε κάθε τους βήμα, σε κάθε φωνή που έβγαζαν για να φωνάξουν "ντροπή, ντροπή, σκοτώσατε παιδί".

Θυμάμαι φοιτητές αγκαλιασμένους να δείχνουν το δρόμο προς την διαμαρτυρία για τον χαμό του "συμμαθητή" μας. Ο Αλέξης έγινε φίλος και συμμαθητής όλων. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του κι αυτό είναι από τις λίγες φορές που είναι η πικρή αλήθεια. Θυμάμαι ακόμα και φοβισμένους νέους, κορίτσια και αγόρια έως δεκατριών χρόνων, να μην λογαριάζουν τίποτα, να είναι θλιμμένοι και οργισμένοι. Θυμάμαι ένα κύμα νεολαίας σαν μια γροθιά απέναντι στην βιαιότητα του συστήματος εξουσίας.

Η "εξουσία" μόλις είχε δείξει το πρόσωπο του δολοφόνου που κάθε πολιτικό και οικονομικό σύστημα διαθέτει με διαφορετικά μέσα. Στην περίπτωση του Αλέξη ήταν η προθυμία ενός αστυνομικού να σκοτώσει έναν μικρό μαθητή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση ενός φίλου τότε αστυνομικού όταν τον είχα ρωτήσει τι λέτε στο σώμα για ό,τι έγινε. Με περίσσια ευκολία μου αποκρίθηκε: "όταν σκοτώνουν αστυνομικούς είναι καλύτερα"; Για το πολιτικό σύστημα, τα γνωστά μίντια και και τους συναδέλφους αστυνομικούς του δράστη της δολοφονίας του Αλέξη, ο θάνατός του ήταν ένα είδος ατυχούς απάντησης στους θανάτους αστυνομικών.

Η αστυνομία είχε μόλις τιμωρήσει ενδεχομένως-το τονίζω- την αυθάδεια μιας παρέας με τον πυροβολισμό ενός δεκαπεντάχρονου. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος της έως σήμερα. Η αστυνομία δεν προστατεύει τα συμφέροντα και το καλό των πολιτών, όπως οφείλει, αλλά προστατεύει τα συμφέροντα των εργοδοτών της, όποιοι κι αν ενδεχομένως είναι αυτοί. Έτσι φτάσαμε να φρουρεί την χρυσή αυγή η αστυνομία, να συνεργάζεται μαζί της αλλά και να κρατά τον κόσμο τρομοκρατημένο στο σπίτι του μην τυχόν και κάνει πως πάει στο Σύνταγμα με την απειλή του βούρδουλα κάθε Δένδια...

Θυμάμαι, ωστόσο, την χυδαιότητα με την οποία μερίδα των μέσων ενημέρωσης χειρίστηκαν τα "Δεκεμβριανά". Πολλοί ειδήμονες στην στρέβλωση και στην πουλημένη ενημέρωση προσπάθησαν να αμαυρώσουν τον ξεσηκωμό των νέων ανθρώπων με τίτλους όπως "πιτσιρίκια που πετάνε πέτρες στην εξουσία όταν δεν ξέρουν ούτε τι πολίτευμα έχουμε, ευκαιρία για κοπάνα για τους τεμπέληδες μαθητές, μεμονωμένη περίπτωση αστυνομικού, η βία φέρνει βία" και δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω σε κανέναν από ποια δημοσιογραφικά συμφέροντα εκτοξευόταν η κατά παραγγελία προπαγάνδα.

Θυμάμαι ορισμένους ξεφτιλισμένους καθηγητές και γονείς να φωνάζουν "δεν πάει άλλο να χάνετε μαθήματα, γυρίστε στα θρανία σας" και τα σχετικά. Χαίρομαι που οι μαθητές και τα παιδιά σας αντίστοιχα σας απέδειξαν πόσο επικίνδυνοι είστε μερικοί καθηγητές και γονείς και πόσο εξηλιθιωμένοι καταντήσατε στα μάτια των παιδιών σας. Θυμάμαι κλασσικά μερίδα της αριστεράς να προσπαθεί να καπηλευτεί μάταια τον αγώνα των νέων. Μάταια, όπως και με τους "Αγανακτισμένους του Συντάγματος".

Όλα αυτά για να θυμόμαστε πως σε κάθε επέτειο υπάρχει η φωνή και η παραφωνία. Πέντε χρόνια μετά τον χαμό του Αλέξη, μου έχει μείνει το "ουρλιαχτό" εκείνων των νέων αποτυπωμένο σε αυτές τις γραμμές. Το μήνυμά τους είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Αν δεν είσαι φαύλος, το μήνυμα αυτό δεν έχει παρά μία ερμηνεία.

frustra sed prudenter

(*Τα "Δεκεμβριανά" δεν πέθαναν. Ο Αλέξης μόνο αδίκως σκοτώθηκε. Όπως κάθε "κύμα", θα επιστρέψουμε, πιο πολλοί, πιο οργανωμένοι, πιο έτοιμοι.)