Ποιός είναι σίγουρος για το αύριο;

Δεν θα πω πολλά, το θέμα, άλλωστε, σηκώνει μεγάλη συζήτηση, η οποία δεν γίνεται εδώ. Είμαι κι εγώ ένας από τους πολλούς φοιτητές του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), το οποίο παραμένει για πολλές εβδομάδες κλειστό λόγω απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων.

Οι απεργίες αυτές γίνονται με αφορμή την μνημονιακή υποχρέωση της κυβέρνησης να θέσει σε διαθεσιμότητα έναν αρκετά μεγάλο αριθμό διοικητικών υπαλλήλων. Σε παρόμοια κατάσταση είναι και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) με το κλίμα εκεί τις τελευταίες μέρες να έχει εξομαλυνθεί.

Να επισημάνω ότι ταυτόχρονα με τις απεργίες των διοικητικών, διάφορα τμήματα και των δύο ΑΕΙ τελούν υπό κατάληψη από τους φοιτητές τους. Εγγραφές πρωτοετών, εξεταστική Σεπτεμβρίου, μαθήματα χειμερινού εξαμήνου είναι μερικές από τις δραστηριότητες που όλο αυτόν τον καιρό δεν πραγματοποιούνταν. Μάλιστα το εξάμηνο στο ΕΚΠΑ κινδυνεύει να χαθεί (δεν γνωρίζω αν ισχύει για όλα τα τμήματά του, αλλά για το δικό μου τμήμα πράγματι κινδυνεύει να χαθεί).

Σύμφωνα με το νόμο έχει χαθεί, αλλά με σκοπό να σωθεί και ταυτόχρονα να ευτελιστεί οι αρμόδιοι ίσως προβούν σε διάφορα τεχνάσματα και τελικά τα μαθήματα να αρχίσουν. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τη λήξη της ακαδημαϊκής χρονιάς θα υφίστανται ένα τρελό πρόγραμμα όλοι οι φοιτητές. Η ιστορία είναι μεγάλη με πολλά επεισόδια ανάμεσα σε Υπουργείο Παιδείας και ΑΕΙ. Ο ένας επιρρίπτει ευθύνες στον άλλον, η διαμάχη συνεχίζεται και παρασκηνιακά, με αποτέλεσμα ένας βασικός πυλώνας του κράτους, η παιδεία, να λεηλατείται.

Δεν θα πάρω τη θέση κανενός, δεν θα αναλύσω περισσότερο την κατάσταση, καθώς όλοι την ξέρουμε. Θα μιλήσω λίγο για την ουσία. Η παιδεία και πάλι ζημιώνεται από όλο αυτό. Ένα κράτος για να θέλει να λέγεται κράτος πρέπει να στηρίζεται σε κάποια βασικά θεμέλια. Εύρυθμη λειτουργία υγείας και παιδείας αποτελούν βάσεις για ένα σωστό κράτος. Αντί λοιπόν να τα προστατεύει αυτά η κυβέρνηση, τα πυροβολεί από παντού. Οι ευθύνες είναι και στα δύο μέρη.

Αν θέλουμε να πάμε μπροστά σαν κράτος, πρέπει να αποφεύγονται τέτοια γεγονότα που μας πάνε χρόνια πίσω. Εμείς, σαν φοιτητές, χάνουμε τα μαθήματά μας που σημαίνει ότι οι σπουδές μας πάνε πίσω, οι γονείς μας πληρώνουν ταυτόχρονα, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν.

Αυτό είναι το μέλλον της χώρας; Έτσι χτίζεται το αύριο; Νομίζω ότι θέλουμε πολλή δουλειά για να αλλάξουμε την κατάσταση και πάλι δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε τελικά. Καλή δύναμη σε όλους. 

Κατεργάρης