Κλειστές Σχολές - Ανοιχτά Μυαλά

Κλειστές Σχολές-Ανοιχτά μυαλά

Δεν θέλω ανοιχτές σχολές που γεννούν σωρηδόν κλειστά μυαλά. Τα πανεπιστήμια δεν είναι πολυεθνικές που παράγουν προϊόντα ανάλογα με τη ζήτηση μιας ψευδεπίγραφης παγκοσμιοποίησης. Τα πανεπιστήμια οφείλουν να είναι πεδία αντίστασης απέναντι στη συμμαχία συμφερόντων που αυτοαποκαλείται "ελεύθερη αγορά" - από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ μέχρι τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς (δεξιούς και αριστερούς) και τα κλειστά ελιτίστικα clubs των τεχνοκρατών. Η συσσώρευση χρημάτων στα χεριά λίγων δεν είναι, κι αν είναι δεν θα πρέπει να είναι, αυτοσκοπός καμιάς κοινωνίας. 

Όσο κι αν προσπαθούν να σε πείσουν ότι ο καπιταλισμός σήμερα - που ισχυροποιείται πατώντας στα πτώματα των φτωχών, εκείνων που αδυνατούν ή δεν θέλουν να προσαρμοστούν σε αυτήν την τάξη πραγμάτων και όλων εκείνων που είναι διεγραμμένοι από τον κοινωνικό χάρτη ("παρίες") - είναι αντικειμενική ανάγκη και φυσικό επακόλουθο της "αναπτυξης", τόσο αμφισβήτησε τους.

Μα καλά τι σχέση έχουν αυτά με μια χούφτα διοικητικών υπαλλήλων που και βυσματίες είναι επί το πλείστον και ακατάρτιστοι; Πράγματι, η συσχέτιση των διοικητικών με τον παγκόσμιο χάρτη της οικονομίας είναι το λιγότερο ομιχλώδης. Μα δεν είναι μόνο οι διοικητικοί!

Είναι η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων (μείωση του τακτικού προυπολογισμού όλων των ιδρυμάτων κατά 60-70%), είναι το κούρεμα των αποθεματικών, είναι η μη ανανέωση του προσωπικού που συνταξιοδοτήθηκε, είναι η εξαφάνιση των συμβασιούχων, είναι η οριζόντια απόλυση των φυλάκων. Είναι το σχέδιο Αθηνά, που επιχείρησε να συγχωνεύσει όλα τα ξενόγλωσσα τμήματα αχρηστεύοντας το πτυχίο τους, που επιχείρησε να καταργήσει το πρόγραμμα ψυχολογίας που έχει βάση περί τα δεκαοχτώ χιλιάδες μόρια και θεωρείται από πολλούς το πιο αξιόλογο τμήμα ψυχολογίας.

Το σχέδιο που τελικά κατήργησε ή υποβάθμισε ΤΕΙ που δεν είχαν αρκετά ισχυρό πελατειακό δίκτυο, ώστε να μείνουν όρθια (βλέπε τμήματα τουριστικών επιχειρήσεων). Είναι ο νόμος που πέρασαν κάτω από το χαλάκι για την εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των ΑΕΙ και ΤΕΙ με βασικό επιχείρημα ότι έτσι γίνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν ξέρω πόσο Ευρωπαίοι νιώθετε εσείς, η κυβέρνησή μας, πάντως, δεν έχει καμιά αμφιβολία. Είναι η απόλυση δύο χιλιάδων εκπαιδευτικών από τα ΕΠΑΛ και η κατάργηση πενήντα ειδικοτήτων που σπρώχνει τους μαθητές στα ιδιωτικά σχολεία. Είναι η έκθεση του ΟΟΣΑ που ζητά την λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, την επιβολή διδάκτρων στα κρατικά και προώθηση των «φοιτητικών δανείων».

Και όλα αυτά στο όνομα ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, το οποίο όμως δεν υπάρχει! Πώς όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις προηγούνται ενός τέτοιου σχεδίου και δεν έπονται; Τα χτυπήματα στην παιδεία δεν τελειώνουν εδώ, αλλά επιχείρησα να απαριθμήσω κάποια χάριν μιας σφαιρικής αντίληψης των γεγονότων.

Τί είναι, λοιπόν, στην πράξη η διαθεσιμότητα (απόλυση) των διοικητικών υπαλλήλων; Είναι άλλο ένα λιθαράκι στο οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι ο οιωνός που προμηνύει νέες συγχωνεύσεις τμημάτων με πρόσχημα την αδυναμία λειτουργίας των σχολών στην κατάστασή τους και περαιτέρω υποβάθμιση των πτυχίων. Πώς μπορούν να είναι τυχαία όλα τα προαναφερθέντα; Δεν λέω να ενστερνιστείτε τον κοινωνιολογικό ντετερμινισμό ούτε να πιστέψετε σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά απλώς να μην εθελοτυφλείτε. Απώτερος σκοπός η στροφή στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η στροφή σε μια στείρα, στρατευμένη εκπαίδευση που θα κατασκευάζει ανδροειδή (ανθρώπους δίχως ενσυναίσθηση), απόλυτα καταρτισμένα και εναρμονισμένα με τις απαιτήσεις των καιρών και τις παραγωγικες ανάγκες της κοινωνίας. Ποιάς κοινωνίας; Μιας κοινωνίας χωρίς έθνη, χωρίς σύνορα, χωρίς αξίες, χωρίς ιδέες, χωρίς θρησκείες. Μια κοινωνία θεάματος που θα προσκυνά μόνο έναν Θεό - το χρήμα - μια κοινωνία ωφελιμιστική που θα αναγνωρίζει το ατομικό συμφέρον ως το μοναδικό συμφέρον, μια κοινωνία που θα περιθωριοποιεί και θα εκμεταλλεύεται όποιον τολμήσει - όχι να επαναστατήσει - αλλά έστω να ψιθυρίσει τα ανθρώπινα δικαιώματά του και την αδικία που υφίσταται.

Υφίστανται αδικία οι διοικητικοί εν προκειμένω; Αφού τα ΜΜΕ μιλούν για βύσματα, συνεπωνυμίες και βαφτίζουν τον Πελεγρίνη θεατρίνο, και μάλιστα πρωταγωνιστή στην τραγωδία του ΕΚΠΑ! Η απάντηση στην ερώτηση ακούει στις λέξεις κοινωνικός αυτοματισμός. Είναι η πάγια μέθοδος που ακολουθεί η εξουσία κάθε φορά που ένας κλάδος διεκδικεί τα αυτονοόητα. Είναι η μέθοδος που ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους και κεφάλια για να πετάξει ως βορά στο πλήθος του κόσμου που ζητά τον υπεύθυνο για την ταλαιπωρία που βιώνει. Με μπροστάρη τα ΜΜΕ στήνεται το παιχνίδι της ανελέητης προπαγάνδας που ξεκινά πολύ πριν την εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: εκφράσεις του τύπου "οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι βολεψάκηδες, είναι βύσματα, είναι συντεχνίες και έχουν διαπλεκόμενα συμφέροντα, δεν διεκδικούν αυτά που θέλουν με τον ορθό τρόπο προς τις άλλες κοινωνικές ομάδες, μπλοκάρουν όλη την Αθήνα όταν απεργούν συστηματικά τα ΜΜΜ και προκαλούν δυσφορία στον κόσμο, κλείνουν τα πανεπιστήμια και δημιουργούν δυσφορία στις οικογένειες φοιτητών που μένουν επαρχία".

Ποιό είναι το αποτέλεσμα αυτής της προπαγάνδας; Όλη η προεργασία και όλα τα δημοσιεύματα που ακολοθούν και είναι μερικώς αληθή (βλέπε οι απεργοί πληρώνονται), στρέφουν ασυνείδητα ολόκληρη την κοινωνία εναντίον της ομάδας που πλήττεται, στρέφουν όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους απέναντι στους δημοσίους. Τί συμβαίνει στην κοινωνία πρακτικά; Απολύτως τίποτα! Αυτό, δηλαδή, που θέλει η κυβέρνηση, την αποτροπή οποιασδήποτε μαζικής, δίκαιης κινητοποίησης όλων των κλάδων απέναντι στα βάρβαρα μέτρα που υπεγράφησαν με λαική εντολή (!)

Είναι το κλείσιμο των πανεπιστημίων και οι καταλήψεις η μόνη λύση; Φοβάμαι πως ναι. Η κλειστή σχολή είναι το μοναδικό τους όπλο. Είναι το μόνο όπλο που φοβάται η κυβέρνηση, όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά για το ότι τα κλειστά πανεπιστήμια σπιλώνουν την παραμυθένια εικόνα της χώρας μας που διατυμπανίζει ο Σαμαράς στο εξωτερικό και το success story που επινόησε. Οι διοικητικοί υπάλληλοι εξεγείρονται κατά της ανθρωποφαγικής και αδίστακτης κυβέρνησης Σαμαρά, έχοντας επιλέξει ως μέσο αντίστασης το καθολικό κλείσιμο των σχολών. Δεν ζητούν αύξηση, δεν ζητούν λιγότερες ώρες εργασίας, δεν ζητούν παγκόσμια ειρήνη. Ζητούν να μην τους στερηθεί το δικαίωμά τους στην εργασία.

Οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων δεν θα πρέπει να νομιμοποιούνται ως ένα μεσο εξυπηρέτησης πολιτικών, συνδικαλιστικών ή άλλων σκοπιμοτήτων, αλλά να αναγνωρίζονται ως η έσχατη κραυγή διαμαρτυρίας όλων των ανθρώπων απέναντι στις αυταρχικές κυβερνήσεις. Και συγκεκριμένα, μιας κυβέρνησης που δρα με νόμους-πλαίσια αντί των δημοκρατικών διαδικασιών και προτάσσει τα λουκέτα αντί του διαλόγου.

Μα δεν θα μπορούσαμε από κοινού με τους διοικητικούς να διαμαρτυρηθούμε με ανοιχτές σχολές μέσα από πορείες, συγκεντρώσεις, συμβολικές καταλήψεις μιας ή δύο ημερών την εβδομάδα; Η γνώμη μου είναι πως όχι. 

Το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών δεν εχει διαμορφώσει κοινωνική συνείδηση, γιατί είναι εμποτισμένο με όλη τη σαπίλα της κοινωνίας και είναι πρόθυμο να θυσιάσει άλλους χίλιους πεντακόσιους δημοσίους υπαλλήλους, επειδή είναι φυσικό και αυτονόητο να απολύονται εργαζόμενοι εν μέσω οικονομικής κρίσης. Όχι, δεν είναι ούτε φυσικό ούτε αυτονόητο να απολύονται εργαζόμενοι και να μένουν οικογένειες στον δρόμο. Είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι που δεχόμαστε ως φυσικές τέτοιες παράλογες καταστάσεις. Με άλλα λόγια, είναι ουτοπικό να λέμε ότι θα νοιαστούν οι φοιτητές για τα προβλήματα των διοικητικών. Άπαξ και ανοίξουν οι σχολές, όλοι θα τρέξουν στα μαθήματά τους και η ζωή συνεχίζεται (βλέπε σχολές που δεν τελούν υπό κατάληψη).

Να μην γίνει καμιά αξιολόγηση στους βυσματίες και ακατάρτιστους διοικητικούς; Όχι, να γίνει. Αλλά με ανθρώπινους όρους, με δικούς μας όρους, με όρους που αντανακλούν τις ανάγκες των φοιτητών και όχι των συμφερόντων της καπιταλιστικής κοινωνίας και των ΙΕΚ. Μέχρι τότε δηλαδή η παιδεία θα παραμείνει τσιφλίκι των διοικητικών στα κλειστά πανεπιστήμια;

Η παιδεία δεν είναι τσιφλίκι κανενός, η παιδεία δεν οριοθετείται και ούτε είναι μαντρωμένη σε τοίχους. Η παιδεία είναι παντού γύρω μας. Και αν το πανεπιστήμιο είναι το σύμβολο της γνώσης, της σοφίας, του διαλόγου και της διαπάλης ιδεών, τότε πάνω από κάθε σύμβολο είναι η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Εσωτερική επανάσταση και αυτομόρφωση.

Ένας Κανένας