Η φιλολογία γύρω από τον χαμό του φίλου του Εθνικού, ως είθισται, είναι αρκετή. Ξανά έχουν αρχίσει οι ατέλειωτες συζητήσεις για την οπαδική βία, για το Κράτος που δεν κάνει τίποτα, για τα πρότυπα της Αγγλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, οι αταίριαστες συγκρίσεις και γενικά όλη αυτή η φαύλη υποκρισία που χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Το ανθρώπινο κομμάτι της ιστορίας δεν χρειάζεται συζήτηση. Ένας άνθρωπος σαράντα έξι χρόνων πέθανε λόγω παρουσίας του σε ελληνικό γήπεδο. Τί να πει κανείς παραπάνω; Το κακό είναι ότι το έχουμε συνηθίσει αυτό, το έχουμε δει τόσες φορές να συμβαίνει, το ακούμε τόσο συχνά. Δεν είναι μόνο οι νεκροί. Είναι και οι τραυματίες. Κι αυτοί είναι υπεράριθμοι. Απλώς, υποκρινόμαστε για λίγα εικοσιτετράωρα κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος. Σε λίγες μέρες, ο νεκρός θα ανήκει "στον κύκλο των χαμένων οπαδών" κι όλοι οι ανεγκέφαλοι που τώρα αγανακτούν στην επόμενη ευκαιρία θα αποδείξουν ξανά πού θα έφταναν για την ομάδα τους...τρομάρα τους!
Απίστευτες κοινοτοπίες παντού. Στα μέσα δικτύωσης, στον Τύπο, στις συζητήσεις. Δυστυχώς, ελπίδα δεν έχει παραχθεί εδώ και πενήντα χρόνια ότι κάποια στιγμή η γηπεδική βία κι η έξαρση του χουλιγκανισμού θα σταματήσει. Και ποτέ δεν θα παραχθεί η ελπίδα. Ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ανέκαθεν ότι όλο αυτό που συμβαίνει γύρω από το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό γενικότερα, την βία, τα επεισόδια, τους συνδέσμους φιλάθλων, τον στοιχηματισμό και τα συμπαρομαρτούντα, όλα έχουν σαφή και συγκεκριμένο λόγο υπόστασης και εξακολούθησης της υπόστασής τους παρά τα εκατοντάδες συμβάντα.
Κι αυτός ο λόγος είναι πως βολεύει, όσο δεν φανταζόμαστε, την Πολιτεία, τις Κυβερνήσεις αυτού του τόπου, να υπάρχουν χώροι (γήπεδα, σύνδεσμοι φιλάθλων, τελευταία και απλοί δρόμοι) στους οποίους μεγάλη μάζα του πληθυσμού θα εκτονώνεται. Επειδή, συνήθως, η μάζα αυτή αποτελείται από το πιο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας ηλικιακά (ανθρώπους 15-45 χρόνων), συμφέρει για δύο βασικούς λόγους την κάθε Κυβέρνηση να υπάρχουν επεισόδια, θάνατοι κλπ στον χώρο του αθλητισμού.
Πρώτον, το πιο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας σε μια περίοδο συσσωρευμένης κοινωνικής οργής για τους γνωστούς λόγους εκτονώνεται εκεί που δεν μπορεί να βλάψει την Κυβέρνηση, στα γήπεδα. Σκεφτείτε, αν το ποδόσφαιρο ήταν οργανωμένο όπως στην Αγγλία, υπήρχε περίπτωση ο Τάκης κι ο Μάκης που είναι άνεργοι και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να μην διαδήλωναν στο Σύνταγμα κάθε μέρα μέχρι να ρίξουν την Κυβέρνηση; Εν ολίγοις, το Κράτος κώφευε και θα κωφεύει εσαεί γιατί το βολεύει η βία στα γήπεδα, η εκτόνωση εκεί ενός λαού καταρρακωμένου οικονομικά και εργασιακά τον κρατάει μακριά από την πηγή του κακού.
Δεύτερον, ο χουλιγκανισμός, πέρα από την ευεργετική επίδραση στους φανατισμένους οπαδούς-θύματα της εσκεμμένης αδιαφορίας της Πολιτείας, λειτουργεί και ως αποπροσανατολιστικός παράγοντας για τους υπόλοιπους που δεν είναι χούλιγκανς να στρέφεται η προσοχή τους εκεί που διευκολύνει την Πολιτεία. Όποιος υποτιμά αυτούς τους δύο λόγους μπορεί να αναζητήσει την ειδική βιβλιογραφία ελλήνων και ξένων κοινωνιολόγων και σχετικών που την τελευταία δεκαετία έχουν αποδείξει μέχρι και δημοσιογραφικά ρεπορτάζ το "στήσιμο" του χουλιγκανισμού από τις Κυβερνήσεις. Άλλωστε, όποιος ελάχιστα έχει ασχοληθεί ή βρεθεί σε χώρους οπαδικής βίας ξέρει πως είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που επεισόδια έχουν λάβει χώρα με πρωτοβουλίες της αστυνομίας...
Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα στο ποδόσφαιρο από τις ΠΑΕ, τους Προέδρους, τον Τύπο και την Πολιτεία. Όλοι αυτοί είναι το πολύ για καμιά ανακοίνωση καταδίκης της βίας και των περιστατικών, κανα πρωτοσέλιδο πένθους και τα σχετικά. Τον κόσμο τον χρειάζονται, είναι πηγή εσόδων, μόνο να τον χαϊδεύουν τους βολεύει για να πηγαίνει στο γήπεδο. Κι άμα σκοτώνουν και κανέναν πού και πού, εντάξει, ήταν άτυχος, μια επιταγή στην οικογένεια του θύματος, λίγη υποκρισία του Τύπου, καμιά αναβολή αγωνιστικής δράσης από το Κράτος κι όλα καλά. Το να έρθει σε σύγκρουση με την εξέδρα ένας Πρόεδρος, μία εφημερίδα ή το Κράτος θα ήταν σκέτη αυτοκτονία. Κανένας τους δεν θέλει την εξέδρα απέναντί τους. Το Κράτος για τους δύο λόγους που ανέφερα πιο πάνω, ο Πρόεδρος γιατί δεν θα ξανακόψει η ομάδα του ούτε ένα εισητήριο κι η εφημερίδα γιατί απλούστατα αν δεν φανατίσει με τα άρθρα και τα πρωτοσέλιδά της δεν θα την διαβάσει ούτε ο εκδότης της.
Επιχειρήματα που αφορούν στο να μην κατέβουν στο γήπεδο οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές εις ένδειξη διαμαρτυρίας, μόνο ως αστεία μπορούν να εκληφθούν για όποιον γνωρίζει τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Μόνη εξαίρεση...οι ποδοσφαιριστές που είναι κι οι ίδιοι χούλιγκανς και προκαλούν με την αγωνιστική συμπεριφορά τους την βία στις εξέδρες θα έπρεπε να τιμωρούνται από τις ομάδες τους, πράγματα ανεδαφικά για τις ελληνικές ομάδες, όχι μόνο του Βορρά...
Το ποδόσφαιρο είναι μία πολύ καλοστημένη και κερδοφόρα επιχείριση για πολλούς. Δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό το ποδόσφαιρο σήμερα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλοι έχουν πάρει το μερτικό τους από το ποδόσφαιρο σήμερα. Τα οφέλη του Κράτους, του Τύπου, των Προέδρων των ομάδων, του στοιχηματισμού και πάει λέγοντας, είναι αμέτρητα, πέρα από τη φαντασία των ανόητων φανατισμένων που δίνουν τα χρήματα και την ζωή τους για όλους αυτούς και όλα αυτά. Ακόμα κι αυτοί που ανυστερόβουλα υποστηρίζουν την ομάδα τους σήμερα, όποια κι αν είναι αυτή, δυστυχώς αν το ψάξουν λίγο θα διαπιστώσουν ότι στην πραγματικότητα είναι τουλάχιστον εξαπατημένοι και υποστηρίζουν μόνο παράνομες πράξεις που δεν φαντάζονται ότι συμβαίνουν πληρώνοντας απλώς ένα διαρκείας για την ομάδα της καρδιάς τους όντας φιλήσυχοι και ειρηνικοί. Αλλά και τότε ακόμα, οι ίδιοι άνθρωποι θα συνέχιζαν να είναι "άρρωστοι".
Γι' αυτό και θα κλείσω την τρύπα στο νερό που κάνω με αυτό το κείμενο λέγοντας πως η λύση σε κοινωνικά προβλήματα, σήμερα, όπως αυτά του φανατισμού-χουλιγκανισμού-οπαδικής βίας, δεν βρίσκεται ούτε σε κάμερες παρακολούθησης εντός των γηπέδων ούτε σε ονομαστικά εισητήρια και αληθινούς ελέγχους πριν την είσοδο (απλούστατα γιατί στην Ελλάδα θα διαβρώναμε με κάποιον τρόπο ακόμα και αυτά τα μέτρα), αλλά σε κάτι άλλο είναι η λύση, δύσκολο μεν, πανάκεια δε, την αυτομόρφωση.
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου