Τοπία της Ψυχής 2008-2014

Τοπία της Ψυχής 2008-2014. Δέκα ποιήματα απ' την ανέκδοτη συλλογή του Κ.Γ.Ξ.










ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Κράτα μου το χέρι, 
μεγάλε έρωτά μου. 
Εισέβαλες στη ζωή μου, 
μ’ έκανες δικό σου για πάντα. 
Η αύρα σου με μαγνήτισε, 
έκλεψες τη ψυχή μου. 
Δεν υπάρχει ελευθερία, 
μακριά από σένα    

ΑΓΑΠΗ

Ναύτης-ναυαγός της αγάπης σου 
κι’ εσύ ιέρεια της ηδονής. 
Το κορμί σου από φίλντισι 
λαμποκοπά στη νύχτα. 
Τ’ άστρα ανθούν απόψε 
στο μυστικό περιβόλι τ’ ουρανού. 
Τ’ άρωμα του κορμιού σου 
μεθά τη ψυχή μου∙ 
εσύ η Άνοιξη κι’ εγώ η Γη. 
Τα χείλη μου γιορτάζουν τα φιλιά σου. 
Εσύ είσαι η θάλασσα κι’ εγώ ο ναυαγός∙ 
λυγίζει απ’ την αγάπη η ψυχή μου.  

ΟΝΕΙΡΑ

Όλοι κοιμούνται∙ 
αφουγκράζομαι τη σιωπή, 
ονειροβατώ, 
ξεσκονίζω τη μνήμη∙ 
ανεπαίσθητες παραισθήσεις, 
πρωινές ονειρώξεις, 
ουράνια τόξα, 
αναμόχλευση της ζωής.


ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Θάλασσα απέραντη, 
ζεστός νοτιάς, λίβας, 
πυρωμένες αμμουδιές, 
τ’ ασημένια ελιόκλωνα 
στου ήλιου το βασίλεμα. 
Γέμισα τη φούχτα μου θάλασσα 
-κλεψύδρα η φούχτα- 
φεύγει η ζωή και χάνεται. 
Ανίκητος ο χρόνος

ΤΟΠΙΟ

Κελαηδίσματα πουλιών, 

θροΐσματα δένδρων, 

ήχοι τρεχούμενου νερού 

τοπία αναδυόμενου λευκού. 

 * 

Σπασμένα κομμάτια μνήμης 

θαλασσινή αρμύρα 

κι’ αλισάχνη των βράχων 

ίχνη αιώνιας ζωής.  

ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ

Σμαραγδένιο νησί, 

χορεύει στα κύματα του Αιγαίου, 

στα γυμνά τοπία του σεληνόφωτος, 

στην αλισάχνη των θαλασσόβραχων. 

  * 

Χιλιάδες χρόνια φεγγοβολά 

η φωτιά του Ηφαίστου, 

καταυγάζει το σύμπαν, 

περιδιαβαίνει τους μύθους. 

* 

«Ανεμόεσσα κι’ αμιχθαλόεσσα» 

σε ύμνησε ο Όμηρος, 

«απασέων γαιάων φιλτάτη» 

παντοτινό σύμβολο ομορφιάς.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Νιώθω το αίμα της μάνας μου να κυλάει στις φλέβες∙ 

μια αγία γυναίκα με μια δύναμη αγάπης απέραντη 

Μεγάλη σιωπή φτιαγμένη απ’ το χρόνο, 

την πένα πάνω στο χαρτί και τον αγέρα. 

Διαβατάρικα πουλιά στο χορό της μνήμης. 

Βλέπω κυκλάμινα, αγριολούλουδα, πευκοβελόνες, 

κρίνα απ’ την άμμο κι’ απ’ τη θάλασσα ανεμώνες, 

ρόδα άλικα του ανέμου και της μοίρας 

παρέσυραν και σημάδεψαν τη ζωή μου. 

 ΜΝΗΜΗ ΠΟΙΗΤΗ

 Στον Γιάννη Ρίτσο

Ανοιξιάτικο βράδυ. Οι βράχοι, η αγριοσυκιά κι’ η σιδερόπορτα∙

Μονεμβασιά. Άγρια, πάνοπλη, πολυκυματούσα θάλασσα. Άφησέ με

να’ ρθω μαζί σου. Το φεγγάρι άσπρισε τα μαλλιά μου. Βράχος

στο βράχο. Αγνοί ποιητές κρατάνε τη λύρα. Που πήγαν οι άνθρωποι;

Σκοίνος, φτέρη, θυμάρι. Τα πάντα γίνονται ερήμην μας.

Κλεισμένος σ’ ένα κύκλο παρατηρώ. Το αυγινό φως. Το γαλανό

όνειρο. Φέρνω ψωμί, νερό και τριαντάφυλλα. Όλο το βιός μου

μοίρασα δίκαια. Ο έρωτας κι’ ο αγώνας. Ποιος λέει ότι

δεν αξίζει η ζωή; Σωπαίνω και γράφω. Ζωγραφίζω πέτρες

και ξύλα. Τα λόγια περιττεύουν. Αγγειοπλάστης της ζωής.

Σφυρίγματα πλοίων. Αποχαιρετιστήρια χρώματα δειλινών

«Ζωή∙ ένα τραύμα στην ανυπαρξία». Το είπε ο ποιητής.

Την πρώτη και την τελευταία λέξη την είπαν ο έρωτας κι’ η

επανάσταση. Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση.

ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ

   Στον Μίκη

Πρώτος έσυρες το χορό 
σε δίσεχτους χρόνους, 
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» 
το μότο της ζήσης σου. 
* 
Ποτέ σου δεν φοβήθηκες 
τύραννο, μήτε εχθρό, 
πρώτος στη μάχη, στο δίκαιο 
στον αγώνα, ορθός. 
* 
Φαντάζεις κάστρο άπαρτο 
ψηλά στα κορφοβούνια, 
ατενίζεις το πέλαγο, 
εσύ ο Ψηλορείτης.  

ΣΤΑΥΡΑΔΕΡΦΟΣ

Στον Νίκο

Σταυραδερφός Αληθινός 
Θαλασσαϊτός κι’ Άνεμος 
Ήλιος και Φεγγάρι 
Πούλια κι’ Αυγερινός 
Άξιζε να γεννηθώ 
Για να σε γνωρίσω 
Το’ γραψε ο Αριστοτέλης: 
«Φιλία έστι μια ψυχή 
εν δυσί σώμασι ενοικουμένη»