Η απόλυτη ξεφτίλα

Ακόμη κι αν επικρατήσει το «ναι», ακόμη κι αν η συνέπεια αυτής της απόφασης του ελληνικού λαού είναι η παραίτηση του πρωθυπουργού και η εγκατάσταση μιας άλλης κυβέρνησης που θα διαχειριστεί τη συμφωνία, μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, τη στάση της μιντιακής ελίτ και το ρόλο της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.

Ξεφτίλα πρώτη: Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξοργίστηκαν γιατί η κυβέρνηση μιας μικρομεσαίας και καταχρεωμένης χώρας είχε το θράσος να ασκήσει το κυριαρχικό δικαίωμα της και να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό προκειμένου αυτός να εκφράσει τη γνώμη του για το πώς θέλει να ζήσει. Αφού δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το δημοψήφισμα όρισαν με το έτσι θέλω το περιεχόμενο του: «ναι» σημαίνει ευρώ, «όχι» δραχμή. Καταλάβαμε πώς εννοούν τη δημοκρατία και τη λαική κυριαρχία. Ελπίζουμε να το καταλάβουν και οι Ευρωπαίοι πολίτες. Αντιλαμβανόμαστε επίσης και το βασικό σχέδιο τους: θέλουν να απαλλαγούν πάση θυσία και με κάθε μέσο απ' αυτήν την κυβέρνηση. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν. Ο Μάρτιν Σουλτς το είπε ωμά: να κερδίσει το «ναι», να παραιτηθεί ο Τσίπρας και μέχρι να γίνουν εκλογές να διοριστεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών για να διαπραγματευόμαστε. Τέτοια ξετσιπωσιά. Στην εποχή της αποικιοκρατίας οι κυβερνήσεις των μητροπόλεων ήταν πιο διακριτικές με τις δοτές διοικήσεις των περιφερειών.

Ξεφτίλα δεύτερη: Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να υιοθετήσουν το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος που έδωσαν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και ο Ντάισελμπλουμ, νομιμοποιώντας έτσι το όποιο αποτέλεσμα, δηλαδή και το «όχι» που κατά την άποψη τους θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη. Άγνοια του κινδύνου ή πλήρης και εθελούσια υποδούλωση στις διαταγές των δανειστών;

Ξεφτίλα τρίτη: Η απόλυτη και συντεταγμένη ταύτιση των μεγάλων δικτύων ενημέρωσης με το «ναι» και η δαιμονοποίηση του «όχι» εκτός από αντιδημοκρατική είναι ανήθικη και αντιαισθητική. Τέτοιο ξεσάλωμα δεν έχουν ξαναδεί τα ματάκια μας την περίοδο της μεταπολίτευσης. Τόσο ασφυκτική και μονόπλευρη προπαγάνδα δεν θυμάμαι προσωπικά. Η ΥΕΝΕΔ μπροστά τους ήταν παράδεισος πλουραλισμού. Βεβαίως, είναι δικαίωμα του κάθε μέσου να παίρνει θέση, οφείλει όμως, να δίνει χώρο και στην άλλη άποψη. Με μια πρόχειρη στατιστική προκύπτει ότι η υπεροχή του «ναι» έναντι του «όχι» είναι συντριπτική. Αγγίζει το 90%. Ούτε ο Τσουσέσκου τέτοιες επιδόσεις! Οφείλουν τα μέσα ενημέρωσης να μην κινδυνολογούν, να μην τρομοκρατούν, να μην παραποιούν και κυρίως να μην κατασκευάζουν «γεγονότα». Οφείλουν επίσης να μην ξεχνούν ότι λειτουργούν γιατί τους έχει επιτραπεί να κατέχουν δημόσιες συχνότητες χωρίς να πληρώνουν ενοίκιο και γιατί με τη μεσολάβηση των κολλητών τους στις διάφορες εξουσίες έχουν πάρει δάνεια χωρίς εγγυήσεις από τις τράπεζες, τις οποίες, για να μην ξεχνιόμαστε, έχει σώσει το κράτος, φορτώνοντας το βάρος με τη μορφή του χρέους στους Έλληνες πολίτες.

Του Τάσου Παππά

Εφημερίδα των Συντακτών