«Πολλά απ’ όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας και ειδικά στην άσκηση εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούν ή και απογοητεύουν. Ομως, εδώ και κάμποσο καιρό, διαβλέπω στα (επι)κριτικά κείμενά σας έλλειψη αίσθησης του χώρου ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Ολα τα της κυβέρνησης είναι, για σας, μονοδιάστατα μαύρα».
Θα αποδεχόμουν ασμένως, ως συνήθως άλλωστε, την ένσταση της αναγνώστριας υπό τις εξής προϋποθέσεις: Να υπήρχε κυβέρνηση με έργο και όχι να φέρεται σαν αντιπολίτευση· να με έπειθε ότι η υπογραφή του μνημονίου δεν οδηγεί σταθερά τη χώρα σε αργό θάνατο και, τέλος, να κατάφερνε να ξεριζώσει τη βαθιά εντυπωμένη αίσθηση ότι πολλά γίνονται, όλα σχεδόν, για τον πόλεμο γύρω από τις καρέκλες της εξουσίας.
Για το τελευταίο δεν είναι υποχρεωμένη διότι ο καθείς έχει τη δική του κριτική ματιά και το δικό του συνειδησιακό - αντιληπτικό επίπεδο.
Ο Τσίπρας στοιχήθηκε στη γραμμή των υπάκουων, των υποταγμένων, αδιαφορώντας γι’ αυτή την τεράστια ήττα της Αριστεράς που ο ίδιος και το επιτελείο του ήσαν υπερήφανοι γι’ αυτήν.
Με τη στάση του απέδειξε ότι η περίφημη Αριστερά είναι ένας μύθος για αλλοπαρμένους και συντηρητικούς ιδεολόγους· τι δεν καταλαβαίνουμε;
Η συνθηκολόγηση είναι ταπεινωτική, μην την παρουσιάζουμε κιόλας σαν νίκη (γλιτώσαμε τη χώρα από τη χρεοκοπία και άλλα ιλαρά), πάει πολύ.
Μπορεί να μας θεωρούν μάζα, με κοντή μνήμη και λοιπά (φοβισμένους χειραγωγούμενους, φανατικούς) αλλά, διάβολε, ένα ψήγμα αξιοπρέπειας εξακολουθεί να ρέει στις φλέβες.
Το βιολί τους αυτοί της κυβέρνησης. Επικαλούνται συνεχώς τις τρεις στη σειρά εκλογικές νίκες· αυτό δα έλειπε με τέτοια πολιτικά ανδρείκελα απέναντί τους.
Δεν φτάνουν οι νίκες· μόνο αλαζονεία επιφέρουν αν δεν συνοδεύονται από βαθιά συστολή απέναντι στους ιδεολόγους Αριστερούς και αν δεν ταυτίζονται με μια κοινωνική λαχτάρα για πραγματική οικονομική ανακούφιση.
Παραμένουν αλαζόνες όσο κι αν ευάριθμοι πραγματικά προσπαθούν (γνωρίζοντας, όμως, ότι στο βάθος ματαιοπονούν) να δείξουν ένα κοινωνικό πρόσωπο και να χαράξουν ένα κοινωνικό έργο.
Αμα στοιχηθείς καλά στη γραμμή των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ευρωπαϊκού οράματος, δεν μπορείς να παρεκκλίνεις· έτσι και ξεμυτίσεις κατ’ ελάχιστο, η μύτη βομβαρδίζεται· δεν σηκώνουν παρεκτροπές κοινοβουλευτικές οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Δεν είναι και πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό αυτό, αγαπητή αναγνώστρια. Εάν σκύψουν το κεφάλι και εργαστούν συνετά, τίμια, με διαύγεια, ίσως κάτι να επιτύχουν, στο πλαίσιο πάντα της ευρωπαϊκής πολιτικής, που παρέχει ψιχία στους πληβείους για να ηρεμήσουν όλοι: και ο λαός να νομίσει ότι κάτι γίνεται και αυτούς να τους αφήσουμε ήσυχους να απολαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς τους, τις πολυτελείς ανέσεις τους.
Οι μέρες που διανύουμε και όσες θα ‘ρθουν δεν είναι καλές - καθόλου, μάλιστα. Η κοινωνία οφείλει να αυτοοργανωθεί, να φέρει στη σκηνή το δικό της, πολιτικό πρόταγμα.
Ολα αυτά δεν έχουν σχέση με τον διαχωρισμό άσπρο-μαύρο, νομίζω...
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου