Η γενιά του Αντενάουερ, του Ντε Γκολ, του Σουμάν, αλλά και εκείνη του Χέλμουτ Σμιτ, του Ζισκάρ, του Ντελόρ και του Καραμανλή και πολλών άλλων, δηλαδή οι δύο γενιές που οικοδόμησαν και «έτρεξαν» την κοινή μεταπολεμική Ευρώπη η οποία ενέπνευσε τους λαούς και η οποία ελάχιστη πλέον σχέση έχει με το έκτρωμα που ζούμε σήμερα, απαρτιζόταν από ηγέτες αφοσιωμένους στο δημόσιο καθήκον.
Ηταν άνθρωποι που ενέπνεαν και εκπροσωπούσαν γνήσια τόσο τους λαούς τους, όσο και το κοινό όραμα το οποίο υπερασπίζονταν. Που την αποστολή τους την τίμησαν μέχρι τέλους. Ο Χέλμουτ Σμιτ, λ.χ., πέρασε τα τελευταία πολλά χρόνια της ζωής του πηγαίνοντας καθημερινά στο γραφείο του στη μεγάλη γερμανική εφημερίδα του Αμβούργου Die Zeit της οποίας τιμητικά έφερε τον τίτλο του εκδότη. Κι από εκεί συνέβαλλε όσο μπορούσε στο να προχωρούν τα πράγματα μπροστά και τίμια. Δεν πήγε να κάνει «δουλειές» εξαργυρώνοντας ουσιαστικά – ή και «εκταμιεύοντας» τη δύναμη του ονόματος και του παρελθόντος του. Ούτε είχε «συμβόλαια» πάσης μορφής και φύσεως…
Σήμερα πάλι, είναι αλλιώς: λ.χ. ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής, ο μέγας και πολύς Μπαρόζο που κουνούσε το δάχτυλο, κυνηγά μία τεράστιας αμοιβής θέση στη Γκόλτνμαν Σακς! Ο επικεφαλής της υποτιθέμενης «ευρωπαικής κυβέρνησης» στα κρισιμότερα χρόνια της μεγαλύτερης κρίσης της Ε.Ε. από ιδρύσεώς της, κρίσης που, μάλιστα, είχε ως κύριο αντίπαλο στο απέναντι στρατόπεδο τις λεγόμενες «αγορές», τώρα αγωνιά να δουλέψει γι αυτές.
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι δεν τις υπηρετούσε και τότε; Όταν λ.χ. η Επιτροπή δεν έκανε απολύτως τίποτα για τη δημιουργία ευρωπαικών οίκων αξιολόγησης ή για το ευρωομόλογο που έμειναν στα λόγια; Η περίπτωση δεν είναι καν σαν εκείνες των Μπλερ και Σρέντερ που δούλεψαν για εταιρίες μετά τις θητείες τους. Εδώ, η σύγκρουση συμφερόντων είναι ευθεία. Και τα αποτελέσματά της είναι τραγικά για χώρες της Ευρώπης όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, η ίδια του η χώρα, μα και για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Όταν ένας άνθρωπος που πέρασε από αυτή τη θέση σε τέτοια εποχή καταλήγει έτσι, έπειτα από όλα αυτά, τότε, τι να πει κανείς; Λες και του λείψανε τα χρήματα; Αν συνειδητοποιούσε η ευρωπαικη κοινή γνώμη το πόσα της κοστίζει το πριγκιπάτο των Βρυξελλών, ακόμα και σε αυτή την εποχή της χαοτικής δημοσιονομικής ασφυξίας, τότε ο ευρωσκεπτικισμός θα είχε χτυπήσει κόκκινο παντού. Στη Βρετανία, πάντως, αυτή η παράμετρος διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο στην απόφαση του λαού για την έξοδο από την Ε.Ε.
Δυστυχώς τα ανθρωπάκια Βρυξελλών κυριαρχούν σήμερα – όπως κάποτε τα λαχανάκια... Και φέρουν καθοριστική ευθύνη για την αδυναμία της Ε.Ε. να σταθεί στο ύψος της. Το μόνο που κατά τεκμήριο ενδιαφέρει τους περισσότερους εξ αυτών είναι το πώς θα ασκήσουν εξουσία, πώς θα τη διατηρήσουν όσο πιο πολύ καιρό μπορούν και πώς θα καλοπεράσουν μέσω αυτής. Ε, μετά, πώς να μην κάνουν ότι θέλουν οι μεγάλες χώρες και τα μεγάλα συμφέροντα; Και πώς να μην αρχίσει να καταρρέει όλο αυτό το οικοδόμημα στις συνειδήσεις των λαών, βορείων και νοτίων, φτωχών και πλούσιων, όπως σήμερα συμβαίνει, στο όνομα της Ευρώπης και των λαών της βεβαίως βεβαίως…
Του Γιώργου Μαλούχου
vima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου