Εκτελεστικός λαϊκισμός

Ε​​ξαιρετικώς αντιδημοκρατικά είναι όσα συμβαίνουν στην Τουρκία στις μεταπραξικοπηματικές μέρες της: τα λιντσαρίσματα, η διαπόμπευση όσων συλλαμβάνονται, η απογύμνωσή τους (προσβλητικότατη για όσους ασπάζονται το Ισλάμ, ακόμα και για τους μη φανατικούς), οι μαζικές συλλήψεις βάσει σχεδίου και δίχως αποδεικτικά στοιχεία, τα βασανιστήρια προς απόσπαση «ομολογιών», η καταστρατήγηση γενικώς των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Εξαιρετικώς αντιδημοκρατικά και πνευματοκτόνα είναι και όσα λέγονται από τους ύπατους της εκεί εξουσίας.

Ας ανεβούμε από τα μεσαία σκαλοπάτια προς τα ανώτερα και το Ανώτατο. «Όσοι επικρίνουν τις διώξεις, υποστηρίζουν τους πραξικοπηματίες». Ετσι απεφάνθη ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, φέρνοντάς μας στο μυαλό το δόγμα Μπους, «όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», σαφέστατα αντίθετο στην αντίληψη του ίδιου του Χριστού, που υποτίθεται ότι συμβούλευε συχνά-πυκνά τον Αμερικανό πρόεδρο, με ειδικές επισκέψεις.

Οσοι, λοιπόν, επιμένουν στα κεκτημένα (κεκτημένα;) του νομικού πολιτισμού, είναι φιλοχουντικοί. Οσοι πιστεύουν ότι κάθε κρατούμενος έχει δικαιώματα και δεν είναι ένα κομμάτι σάρκας που μπορούν πάνω του να ασκήσουν όλη τους την κτηνωδία οι φύλακές του, είναι εχθροί της δημοκρατίας. Οι εκτός Τουρκίας δεν κινδυνεύουν όταν υπενθυμίζουν τα νόμιμα και τα δημοκρατικά. Εύκολα φανταζόμαστε, όμως, τη μοίρα όποιου Τούρκου πολίτη (ή Κούρδου) τολμήσει να υποστηρίξει επώνυμα και δημόσια τέτοιες «αντεθνικές» ιδέες: φυλακή, διαπόμπευση, βασανιστήρια· θα υποστεί δηλαδή όλα όσα καταγγέλλει.

Πιο ψηλά τώρα. Στον πρωθυπουργό Μπιναλί Γιλντιρίμ. Απαιτώντας από τις ΗΠΑ να εκδώσουν τον Φετουλάχ Γκιουλέν, συνώνυμο του Σατανά πλέον για τους ερντογανικούς, εισήγαγε και αυτός το δικό του δόγμα: «Οι φίλοι δεν ζητούν αποδείξεις». Ποιοι νόμοι δηλαδή, ποια Συντάγματα, ποιες διεθνείς συμφωνίες. Και ποια η ανάγκη των μαρτύρων και των τεκμηρίων. Αν είσαι φίλος, θα μου κάνεις το χατίρι. Αν διστάσεις, αν θυμίσεις πως γι’ αυτά τα πράγματα προβλέπονται συγκεκριμένες διαδικασίες, αν σου περάσει η ιδέα πως η νομιμότητα υπερισχύει των αγαπητικών αισθημάτων, τότε απλώς είσαι σκάρτος φίλος. Και θα σε αποκηρύξω. Η κυνικότερη ιδιοτέλεια με πρόφαση τη φιλία...

Ακόμη πιο ψηλά. Στον πρόεδρο. Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που γράφει το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του λαϊκισμού, ισλαμικής κοπής στην περίπτωσή του. «Στη δημοκρατία αποφασίζει ο λαός», είπε. «Δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε» (εκτός και στέλνει και τους Κούρδους στη Βουλή). Πρέπει να τον ακούσουμε ακόμα κι όταν ουρλιάζει απαιτώντας να εκτελεστούν οι συλληφθέντες στρατιωτικοί, δικαστικοί και λοιποί, μεταφέροντας το «Αρον άρον, σταύρωσον αυτούς» σε άλλα θρησκευτικά χωράφια. Χυδαία πρόφαση εδώ η οικονομία: «Γιατί να τους ταΐζουμε τζάμπα;». Αν η μηχανή της ανάπτυξης χρειάζεται αίμα για να κινηθεί, πώς να μην της δοθεί;

Του Παντελή Μπουκάλα

Καθημερινή