Αφορμή στάθηκε η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να καταργήσει την ετήσια συμβολή, ύψους 369 εκατ. δολαρίων, που καταβάλλουν οι ΗΠΑ στην υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, την UNRWA. Μια απόφαση που θα έχει μοιραίες επιπτώσεις στη ζωή των 526.000 παιδιών που πηγαίνουν σχολείο χάρη στην UNRWA, των 3,5 εκατομμυρίων αρρώστων που νοσηλεύονται κάθε χρόνο στις κλινικές της και του 1,7 εκατομμυρίου φτωχών που εξασφαλίζουν υποφερτή διατροφή χάρη στα συσσίτια της υπηρεσίας.
«Από όλα τα τεράστια ποσά που πηγαίνουν προς ενίσχυση διεφθαρμένων καθεστώτων, από όλα τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δαπανώνται σε αδιέξοδους πολέμους και μαζικές δολοφονίες, είναι η βοήθεια στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπάλια (σ.σ.: στη Λωρίδα της Γάζας) εκείνη που πρέπει να περικοπεί», γράφει ο Ισραηλινός δημοσιογράφος.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: την επόμενη δεκαετία, η Αμερική θα προσφέρει στο Ισραήλ –μια ανεπτυγμένη, βιομηχανικά και τεχνολογικά, χώρα– βοήθεια της τάξης των 38 δισ. δολαρίων. Μόνο τη φετινή χρονιά, θα ξοδέψει 46 δισ. στον πόλεμο του Αφγανιστάν, που διαρκεί ήδη 15 χρόνια και της έχει κοστίσει 753 δισ. Αλλα 13 δισ. θα διατεθούν για το Ιράκ, όπου ο πιο ανόητος πόλεμος στη νεότερη αμερικανική ιστορία έχει κοστίσει τουλάχιστον 770 δισ. στην υπερδύναμη.
Ακόμη χειρότερη κι από την αναλγησία της κυβέρνησης Τραμπ είναι η πολιτική λογική της απόφασης. Η πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Νίκι Χέιλι το είπε ανοιχτά: η κυβέρνηση Τραμπ δεν αναγνωρίζει στα πέντε εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς –στη Γάζα, στη Δυτική Οχθη, στον Λίβανο, στην Ιορδανία και στη Συρία– καθεστώς πρόσφυγα, καθώς στη μεγάλη τους πλειονότητα πρόκειται για παιδιά και εγγόνια προσφύγων του πολέμου του 1948. Μόνο όσοι βρίσκονταν στην Παλαιστίνη προ του 1948 –δηλαδή οι άνω των 70 ετών– δικαιούνται αυτό το καθεστώς, επομένως η ίδια η UNRWA δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση Τραμπ επιχειρεί να βγάλει από το τραπέζι ένα από τα πιο αιχμηρά προβλήματα που συνθέτουν το Παλαιστινιακό – το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων. Αφού δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι πρόσφυγες, δεν υπάρχει και προσφυγικό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής, που έχει στόχο να ενταφιάσει μια και καλή την προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η πλήρης νομιμοποίηση, από πλευράς Ουάσιγκτον, των ισραηλινών εποικισμών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Οχθη. Με την ασταμάτητη επέκταση των εποικισμών, σε λίγο θα πάψει να υπάρχει ακόμη και στοιχειώδης εδαφική συνέχεια των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, τα οποία θα περιοριστούν σε μικρούς, απομονωμένους θυλάκους. Το δεύτερο βήμα ήταν η μονομερής αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Με το τρίτο βήμα, αναφορικά με το προσφυγικό, η εγκατάλειψη των Παλαιστινίων ολοκληρώνεται.
Οπως αποκάλυψε ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, του πρότεινε, αντί για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, ένα είδος συνομοσπονδίας με την Ιορδανία. Αυτό σημαίνει, ουσιαστικά, επιστροφή στα προ του πολέμου του 1967 δεδομένα, όταν η Δυτική Οχθη ήταν προτεκτοράτο της Ιορδανίας και η Γάζα της Αιγύπτου, με την προοπτική της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας στις ελληνικές καλένδες.
Προφανώς ο Τραμπ θεωρεί τους Παλαιστινίους έναν ηττημένο, απογοητευμένο λαό, που δεν μπορεί να αντιδράσει. Ωστόσο η απόλυτη ταύτισή του με την πιο ακροδεξιά, ρατσιστική κυβέρνηση που είχε ποτέ το Ισραήλ, κινδυνεύει να προκαλέσει αισθήματα ταπείνωσης και οργής σε όλο τον αραβικό κόσμο, με απρόβλεπτες συνέπειες και για την αμερικανική ασφάλεια. Ας αφήσουμε που η πολιτική του Τραμπ βοηθάει τον μεγάλο εχθρό του, το Ιράν, να παρουσιάζεται ως ο ισχυρότερος υπερασπιστής της παλαιστινιακής υπόθεσης.
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου