De Profundis

Η σθεναρή υποστήριξή μου στην Αριστερά και μια άλλη πολιτική με οδήγησε τους τελευταίους μήνες σε μια αφωνία, απογοήτευση και αδυναμία άρθρωσης μιας αλτερνατίβας.

Επανέρχομαι σήμερα μ' ένα πιο προσωπικό σημείωμα κι' ένα τόνο αισιοδοξίας. Απ' τη μια μεριά καταλαβαίνω το μέγεθος της ασημαντότητάς μου και απ' την άλλη καταλαβαίνω το μέγεθος της μεγαλοσύνης των ανθρώπων.

Η ζωή είναι μία. Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δύο φορές. Ευχαριστιέμαι και δεν αφήνω τη ζωή να περνάει. Χαίρομαι να' μαι με φίλους, μ' αρέσει το καλό φαγητό, είμαι αφοσιωμένος στη δουλειά μου, λατρεύω τον κινηματογράφο, το σεξ. Βρήκα σκοπούς στη ζωή μου παρ' όλο το φόβο του θανάτου που με συντροφεύει απ' τα μικρά μου χρόνια. Αυτοσαρκάζομαι, έχω χιούμορ, αισθάνομαι ευτυχισμένος παρ' όλη τη δυστυχία που με περιτριγυρίζει.

Εξακολουθώ να υποστηρίζω την Αριστερά, όχι φυσικά στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της με την υποταγή σε ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΗΠΑ, αλλά στην ανθρωποκεντρική εκδοχή της προστασίας των αδυνάτων και υπεράσπισης των εργασιακών, ατομικών κι' ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι' ελευθεριών.

Domenico