Γιατί τι είναι όλα αυτά – νούμερα. Λογιστικές καταγραφές σ' ένα κιτάπι, χωρίς πρόσωπο. Αλλά οι νεκροί, ακόμα και οι Παλαιστίνιοι νεκροί, που με τόση επιτυχία έχουν δαιμονοποιηθεί από το Ισραήλ και τους ξεδιάντροπους συμμάχους του, είναι άνθρωποι, έχουν πρόσωπο, γονείς και παιδιά και έργο και παρελθόν – μόνο μέλλον δεν έχουν, γιατί τους το έκλεψαν οι σιωνιστές κατακτητές.
Να, χτες διάβασα ότι σκοτώθηκε από ισραηλινή βόμβα ο 44χρονος Ρεφάατ αλ Αρίρ, ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους, συγγραφείς και ποιητές της Γάζας, με συχνές παρουσίες στα δυτικά ΜΜΕ. Δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στη συνοικία Σουτζάιγια, μέσα στο σπίτι της αδελφής του, μαζί με την ίδια, τον αδελφό της και τα τέσσερα ανίψια του.
Ηταν πράγματι πολύ επικίνδυνος, ένας αληθινός τρομοκράτης: μιλούσε, βλέπετε, πολύ καλά αγγλικά, δίδασκε στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας αγγλική και παγκόσμια λογοτεχνία και δημιουργική γραφή και αγαπούσε να αναλύει στους φοιτητές του τον Σέξπιρ αλλά και τα βιβλία του Χάρι Ποτερ. Ηταν συνιδρυτής, ακούς εκεί, μιας οργάνωσης που λεγόταν «We Are Not Numbers», «Δεν Είμαστε Αριθμοί», και έγινε γνωστός διεθνώς από την επιμέλεια δύο βιβλίων με μικρές ιστορίες, του Gaza Unsilenced (2015) και του Gaza Writes Back (2014).
Τις τελευταίες εβδομάδες ο Ρεφάατ είχε εμφανιστεί μέσω βιντεοκλήσης στο BBC, το ABC News και το Democracy Now!, όπου –αν και δεν είχε καμιά σχέση με τη Χαμάς– υπερασπίστηκε την επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου ως «νόμιμη και ηθική πράξη αντίστασης», ενώ παρομοίασε ευθέως την κατάσταση στη Γάζα με την εξέγερση των Εβραίων στο Γκέτο της Βαρσοβίας ενάντια στους ναζί.
Στην τελευταία του συνέντευξη είχε αναρωτηθεί ρητορικά: «Δεν έχουμε τρόφιμα, νερό, ο κόσμος δεν μπορεί να φύγει. Τι θέλει από εμάς το Ισραήλ, να πάμε στη θάλασσα να πνιγούμε; Να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί; Δεν θα το κάνουμε! Εγώ είμαι πανεπιστημιακός, το πιο σκληρό πράγμα που έχω στο σπίτι μου είναι ένας μαρκαδόρος. Αλλά αν οι Ισραηλινοί στρατιώτες έρθουν στο σπίτι να μας σκοτώσουν, θα τον πετάξω πάνω τους τον μαρκαδόρο. Ολοι εδώ έτσι νιώθουμε – είμαστε αβοήθητοι, αλλά δεν έχουμε πια τίποτε να χάσουμε»...
Να ήταν άραγε τυχαία η βόμβα που τον σκότωσε; Δεν το πιστεύω – νομίζω ότι δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Τον είχαν αποκαλέσει, βλέπετε, «Η Φωνή της Γάζας». Εγώ τον έμαθα το 2021, όταν είχε γράψει ένα συγκλονιστικό άρθρο στους New York Times, όπου εξηγούσε πως αυτός και η γυναίκα του είχαν χάσει στους προηγούμενους πολέμους περισσότερους από τριάντα συγγενείς, ανάμεσά τους και τον αδελφό του Χαμάντα, αλλά και τον παππού, δύο αδέλφια και τρία ανίψια της συζύγου του, που δολοφονήθηκαν το 2014.
«Εχω το δίλημμα αν πρέπει να βγάλω την οικογένεια έξω, όπου κινδυνεύουμε από τους πυραύλους, τα μπάζα και τα θραύσματα, ή να καθίσουμε σαν ακίνητοι στόχοι μέσα στο σπίτι και να περιμένουμε τον Ισραηλινό πιλότο να ρίξει την αμερικανική βόμβα που θα μας σκοτώσει όλους. Τελικά μείναμε σπίτι – τουλάχιστον εδώ μπορούμε να πεθάνουμε μαζί».
Και παρακάτω έγραφε πως η μικρή κόρη του, η Λίνα, τον ρώτησε ένα βράδυ αν οι Ισραηλινοί μπορούν να τους βομβαρδίσουν και στο σκοτάδι ή χρειάζονται φως: «Ηθελα να της πω πως, ναι, το Ισραήλ μπορεί να καταστρέψει το όμορφο σπίτι μας και στο σκοτάδι. Οτι καθένα από τα σπίτια μας είναι γεμάτο με ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν. Οτι τα σπίτια μας ενοχλούν τον ισραηλινό στρατό, τον κοροϊδεύουν, τον στοιχειώνουν, ακόμα και στο σκοτάδι. Γι' αυτό δεν ανέχεται την ύπαρξή τους. Και ότι αυτός είναι ο λόγος που, με τα δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων και την κάλυψη της διεθνούς ατιμωρησίας, το Ισραήλ λογικά θα συνεχίσει να καταστρέφει τα σπίτια μας, μέχρι που δεν θα μείνει κανένα. Αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτε από αυτά στη Λίνα. Οπότε είπα ψέματα: Οχι, γλυκιά μου, δεν μπορούν να μας δουν στο σκοτάδι».
Του Γιώργου Τσιάρα
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου